Gastblog oma Bobje: mijn jongste kleinkind

Sinds ik niet meer verstopt ben in een facetime momentje, maar echt live ‘ bestudeerd’ kan worden, heeft Sofieke zich aan mij vastgeplakt. Mijn dochter vertelde me dat ze soms haar koffertje pakt en heel resoluut aankondigt dat ze naar oma gaat. Op een toon van ik-heb-er- zoooo-genoeg-van-om-hier-als-jongste-rond-te-lopen!-Bij-oma-krijg-ik-tenminste-aandacht!

Nummer tien

Sofieke is in de tsunami aan kleinkids mijn jongste kleinkind en dat geeft haar een bijzondere status. Ze is net als ik dol op (voor)lezen, met als gevolg dat ik de oude kapot gelezen exemplaren weer met volle overtuiging uit de kast kan halen. Qua formaat is ze voor mijn lengte inmiddels een beetje te groot aan het worden, of ik ben al aan de krimperij gegaan, want zodra ik haar op schoot heb, heerlijk tegen me aangeleund, kriebelen haar haren in mijn neus en ga ik niezen. Of ze houdt haar hoofd voor de bladzijden en kan ik geen letter meer lezen en klets op basis van mijn herinnering de tekst erbij. Maar dan kan ik weer niet met mijn vingers aanwijzen wat er allemaal in het verhaal gebeurt of gemakkelijk de bladzijden omslaan. Pech voor mijn oma gevoelens, tijdens het voorlezen zit ze tegenwoordig dus NAAST mij. Weer iets dat voorbij is, constateer ik en ik heb gemengde gevoelens dat het allemaal zo snel gaat…

Kauwgom

Laatst waren we weer met zijn allen bij elkaar voor het jaarlijkse zwembadfeestje. Voor het eerst sinds tante Corona merkte ik dat een tweejarige in je omgeving die je achterna loopt alsof je kauwgom aan je achterwerk hebt zitten, voor je evenwicht levensgevaarlijk kan zijn. Soms voel ik opeens een handje LETTERLIJK tussen mijn benen om mijn aandacht te trekken en hoor een stemmetje ergens achter mij verrukt OMAAAAA slaken en dan moet ik goed opletten dat ik van schrik niet een verkeerde beweging maak en mijn evenwicht verlies en bovenop haar val. Voor beide partijen geen wensbare situatie. De hele dag hield ik dus mijn loop snelheid bewust in een slowmotion tempo. 

Naar bed

Natuurlijk maakte ze enorm misbaar, toen haar ouders aankondigden dat ze na het eten ging tandenpoetsen en slapen. Het feest was voorbij, dat begreep ze verdraaide goed. Zelfs haar jammerklacht ik-wil-bij-oma-blijven hielp niet meer. Ik ‘kocht’ haar om met de belofte dat ik ging VOORLEZEN en dat ZIJ het boekje mocht uitkiezen. Ik bood haar drie titels aan: 

1) tellen met Nijntje, een van haar favo’s, ze raffelt als ze er zin in heeft de cijfers van een tot en met tien af, maar alsjeblieft NIET op commando, oma! Daar houdt ze niet van.

2) het ouderwetse ABC met tekeningen van Rie Cramer, erg leuk vanwege alle dieren en kinderen die erin staan, dan oefenen we tegelijkertijd de diergeluiden van haan, kip etc. 

3) WIELE WIELE STAP, voor mij oud sentiment, vanwege mijn eindeloze voorleessessies met mijn eigen kinderen. 

Ze koos voor het laatste boek en nam niet eens haar kans waar om de andere boeken sneaky voor later te bewaren. Nee, die werden keurig teruggebracht naar de speelkamer. Een deal is een deal, oma!

Interactie

Natuurlijk kent Sofieke inmiddels de versjes bijna uit haar hoofd, voor haar is de herkenning haar grootste lol. Gaat oma het weer doen, met haar vinger de trap op naar boven en dan weer naar beneden? Want het laatste gaat veel sneller, oma, dat weten wij allebei! Kijk, mijn ieniemienie wijsvinger wijst je ook al de weg. En die ruit, dat versje met die driewieler, o ja, die is hartstikke kapot! We schudden beiden meewarig ons hoofd. Arme arme ruit, erg sukkelig van dat kindje. Zo stom zijn wij niet, hè oma?

Vooral het versje dat het kindje achter op de fiets bij zijn moeder zit, is haar favoriet. Zodra ze de tekening herkent, begint haar lijfje al in de giechelmodus te schieten. Ha, ik weet al wat oma nu gaat doen. O ja o ja, eerst nog een kort zinnetje dat de moeder op de fiets roept van heeeee daar voel ik iets… Goed naar de tekening kijken, want dat kindje prikt met zijn vinger in mama’s rug… En dan nog even wachten, een halve seconde… tot oma mij ook gaat KIETELEN! Met al haar tien vingers! Succes verzekerd.

Even later liet Sofieke zich slaperig en tevreden door haar vader naar bed brengen. Alle onderdelen van het feestprogramma waren in haar optiek perfect afgevinkt. 

De volgende dag zag ik toen ze weer naar huis gingen, een heel klein handje uit het autoraam naar me wuiven. Daaag oma, daag! Tot de volgende keer!

Een alleraandoenlijkst gezicht. Mijn jongste kleinkind, wat vliegt de tijd…