Gastblog oma Bobje: de logeerpartij

Een heel programma had ik voor hen in elkaar geflanst, toen Sanne en Veerle in duo kwamen logeren. ‘Ze verheugen zich er mega op, mam,’ vertelde mijn dochter me de dag van tevoren. Ik ook. Ik had me grondig voorbereid op twee dagen kleinkids entertainment. We begonnen uiteraard eerst met TAART. Iets wat ze thuis niet voor de zomaar krijgen, maar gelukkig hebben mijn dochter en schoonzoon het principe dat bij OMA alles mag en taart bij een logeerpartij vind ik voor de kleinkids nu eenmaal super gezellig en feestelijk staan. De taart werd in stilte naar binnen gewerkt, zo snel mogelijk, want de rest van het programma lonkte hevig. Speelkamer, zwemmen, knutselen, voorlezen, filmpje kijken, tosti’s en poffertjes eten, eigenlijk kwamen we nog tijd tekort. Ze gingen dood- en doodvermoeid naar bed en sliepen de hele nacht door, zonder problemen. Met uiteraard de babyfoon aan, ik wilde graag op de hoogte blijven van eventuele nachtelijke plasescapades. ‘Jullie mogen oma en opa niet wakker maken,’ had mijn dochter hun thuis uitgelegd. ‘Je wacht geduldig in bed tot ze zelf wakker zijn.’

De volgende dag

Toen ik ‘s morgens opstond, schuifelde Veerle na vijf minuten, nog slaapdronken met een verwarde krullenbol, uit haar kamer tevoorschijn. Ja, ze had heerlijk geslapen, was haar antwoord op mijn vraag. Nee, ze was er ’s nachts niet uit geweest, niks aan de hand, oma. Ook geen ongelukje gehad. Toen hief ze snuivend haar hoofd op. Kennelijk had mijn dochter gewaarschuwd dat ze niet zomaar om eten mocht vragen, want ze zei plotseling: ‘IK RUIK BOTERHAMMEN!’ wat totaal niet klopte, want mijn echtgenoot en ik ontbijten altijd met yoghurt en kwark. Ik schoot in de lach. ‘Zal ik een boterham voor je klaarmaken?’ Mijn voorstel viel zo in goede aarde, dat ook Sanne ter plekke uit haar kamer stuiterde. Veerle ging ondertussen nog wel snel even in onze kamer controleren of de babyfoon inderdaad ’s nachts goed had gewerkt. Ja dus, ik ben niet gek!

Daarna overlegden we samen het vervolg van het programma. We moesten namelijk ook nog naar de film ’s middags. Uiteindelijk kwamen we overeen dat ze na het ontbijt eerst cakejes gingen bakken en versieren, daarna spelen en ten slotte een klein stukje van de blotebillenfilm mochten kijken -zo heeft Veerle GNOMEO AND JULIET gedoopt, vanwege de drie seconden dat je de blote billen van de aardewerken kabouter in beeld ziet-, en dat zwemmen en knutselen er qua buitentemperatuur en tijd vandaag niet meer in zat omdat we direct na de lunch richting bioscoop zouden vertrekken. Zodra de cakejes klaar waren (‘die is voor mama, die is voor Noor, en papa krijgt die met het hartje, of misschien eet ik hem wel zelf op’), doken ze inderdaad braaf de speelkamer weer in -Sanne is namelijk een enorme lego-fiel geworden- tot het tijd was voor de blotebillenfilm. Op het beruchte moment scheurde Veerle zich van de film los om mij vol enthousiasme over de blotebillen scene van drie seconden te vertellen.

Op tijd in de actie

Na de lunch maakte de dametjes en ik ons klaar om naar de bioscoop te gaan. Ik had er twintig minuten voor uitgetrokken om iedereen in de juiste starthouding te krijgen. Schoenen zoeken en aantrekken, plassen, NEE, je hebt echt nog niet geplast, wel of geen jas aan, heb je genoeg gegeten en gedronken, want de film duurt lang en er is geen pauze tussendoor, de juiste stoeltjes in de auto installeren en de dametjes erin gespen. Wat een gedoe, we zaten precies op tijd in de zaal.

‘Is de film eng?’ informeerde Veerle wat zorgelijk toen het om ons heen donker werd. Ik schudde mijn hoofd, ik dacht van niet. UGLY DOLLS is voor elke leeftijd geschikt, had ik ergens gelezen. Sanne raadde haar aan om als je het eng vond dan NIET te kijken en je hoofd af te wenden. Of eventueel je handen voor je ogen te houden. Toch kwam er een gedeelte in de film dat beide dametjes in elkaar krompen: toen de twee lelijke poppen door het vuur gerecyled dreigden te worden. Enorm gegil en gekrijs en vurige vlammen op het scherm, een soort poppeninferno. Mijn echtgenoot en ik ontfermden ons snel over hen: ‘Het gebeurt niet echt, het is maar een film, het loopt goed af.’ Gelukkig werkte dat.

Na afloop zei Veerle vol leedvermaak tegen Sanne: ‘Ik was niet bang. Helemaal niet. Nergens nooit niet.’ Sanne zweeg demonstratief. Een verstandig besluit volgens mij, waarom zou je als zesjarige met je jongere zus een discussie aangaan over ENG? Ze waren het er in ieder geval samen roerend over eens dat de blonde mannenpop gemeen en slecht en lelijk en vals was. Die boodschap lag er duimendik bovenop. Toen hun vader hen ’s avonds kwam halen, gingen ze snel nog even een in elkaar geflanst toneelstukje voor hem opvoeren, waarbij niet meteen helder was waar het verhaal nu precies over ging maar waar ze van ons drieën toch een uitbundig applaus voor kregen. Ik vermoed dat dit hun reactie was op de transparante moraal van UGLY DOLLS: wees blij met jezelf.

Doodvermoeid en voldaan vertrokken ze ten slotte helemaal hyperdepieper met hun geknutselde buit weer terug naar huis.

En ik? ik lag om negen uur in bed.