Deze week ben ik alweer een half jaar op deze wereld en wat geniet ik er van! Er zijn zoveel leuke mensen om mij heen (vooral mijn zussen) en iedereen wil mij de hele tijd aan het lachen maken. Nou houd ik daar ook wel van, dus gaat het me makkelijk af ze allemaal te plezieren. Soms is het ietwat moeilijker als mijn moeder mijn zicht heeft gehalveerd. Het schijnt allemaal voor het goede doel te zijn, maar dat ik vind dat plakkertje op mijn oog niet altijd even leuk. Papa en mama vinden dat het wel goed werkt voor mij, maar ik kan nog steeds loensen als de beste hoor! Anyway, vandaag was ik bij een hele andere specialist, de fysiotherapeut. Ik heb namelijk een beetje moeite om mijn hoofd rechtop te houden. Mijn opa zegt dat dat komt doordat ik zo’n enorm hoofd heb vol met hersenen, waardoor het wat zwaarder voor me is. Alhoewel mama mij ook vast intelligent vindt, nam ze geen genoegen met deze verklaring en moest ik vandaag dus een showtje opvoeren bij de fysiotherapeut.

Ik begroette de dame met een glimlach en een loensende blik. Ik had gelijk haar hart veroverd. Vervolgens deed zij allerlei oefeningen met mij en heb ik haar nog even laten zien hoe goed ik al kan draaien. Ze was daar helemaal tevreden over. Ik hoorde haar wel tegen mama zeggen, dat ik inderdaad wat training nodig ga hebben. Mijn armen en benen zijn super sterk en zonder hypemobiliteit. De spierspanning in mijn romp en nek (en soms ook gezicht) is helaas wat minder en dat verklaart waarom ik mijn hoofdje niet altijd goed omhoog kan houden. Volgens de fysiotherapeut is het hetzelfde als Sanne heeft en dus goed trainbaar. Ze heeft ook oefeningen aan papa en mama meegegeven om thuis te doen en ook voor mijn surrogaatmama op het kinderdagverblijf.

De fysiotherapeut vond het wel frappant dat zowel Sanne als ik wat slapper zijn in de romp en ze vroeg of dit vaker voorkwam in de familie. Mama heeft toen met oma gebeld om te vragen hoe zij als baby was en wat bleek, het is inderdaad een familietrekje. Van de vier kinderen was mama duidelijk de slapste baby (een zoutzak volgens opa) en oma heeft vrij lang haar hoofdje moeten ondersteunen. Sanne en ik lijken dus gewoon erg op mama, wat papa al vanaf dag één heeft verkondigd. En met mama en Sanne is alles goedgekomen, dus met mij komt het ook helemaal goed.

Gerelateerde posts:

Gastblog Nano: Hallo wereld, ik kom er aan! Gastblog Nano: mama kan nu niet meer om mij heen Gastblog Noor: een update over mijn ontwikkeling Gastblog Noor: een nieuw bezoekje aan de oogarts en update