Mijn eerste skiles versus die van onze kleuter

Terwijl ik net mijn oudste twee heb afgezet voor hun skiles, denk ik aan mijn eigen eerste herinnering aan wintersport. Ik kan je zeggen dat ik een zeer lange tijd geen fan ben geweest van skiën en dat ik elk excuus zocht om een dagje niet mee te hoeven doen. Mijn liefde voor de wintersport is pas in mijn studententijd gekomen. Ik denk dat ik voor die tijd overheerst werd door angst om te vallen en daardoor niet de juiste balans had op de ski’s en ook daadwerkelijk viel. Het heeft even geduurd, maar inmiddels snap ik hoe skiën werkt en heb ik er ook plezier in. Zolang het niet regent of mist dan. Mijn allereerste skiles zal ik overigens nooit meer vergeten.

Mijn skiles was geen succes

Mijn grootouders hadden een huisje in Zwitserland in Les quatres Vallées. Hierdoor konden en gingen wij dus elk jaar op wintersport. En omdat je het skiën toch het beste leert als jong kind, werden we vanaf onze vierde al op de latten en in een skiklasje gezet. Probeer je dat maar eens voor te stellen. Ik, als vierjarige kleuter, met een enorme angst om te vallen in een klasje met alleen maar Frans sprekende kinderen, die ook nog eens van de berg af gleden alsof ze niets anders deden. Dan voel je je al aardig verloren. En ja, in die tijd waren er nog niet zoveel Nederlands sprekende skileraren, dus ook daar was een taalbarrière. De beste man zei van alles tegen mij, maar ik begreep hem totaal niet. En dat hij dacht dat ik net zo’n talent was als de rest van het klasje, was ook niet heel handig. Tja, dan kan je als dwarse kleuter maar één ding doen: stil blijven staan, werkelijk geen vin verroeren en vervolgens keihard huilen! De skileraar zag maar één oplossing en dat was mij terugbrengen naar mijn moeder. De rest van de vakantie was ik haar probleem. Mijn ouders hebben hun beklag gedaan bij de skilesschool, maar hebben niets eens het geld voor die (achterlijk dure) skilessen terug gekregen!

De eerste skiles van onze kleuter

Dit jaar ging onze jongste voor het eerst echt op skiles. We zitten nu in Frankrijk, dus wederom een Franstalig gebied. Ik had mijn hoop gezet op een Nederlandse skileraar, want dat is tegenwoordig veel gemakkelijker. En aangezien we in een zeer toeristisch gebied zitten, zou dat toch wel een optie zijn? Maar helaas, mijn kleuter is in een klasje met twee franse leraren terecht gekomen en verder alleen maar franse kindjes. Nee, geen grapje. Deze leraren kunnen wel engels, maar mijn dochter uiteraard nog niet. Er is dus nog steeds een taalbarrière. En het gebrek aan contact met de rest van het klasje daarmee ook. Ik weet precies hoe ze zich voelde en hield mijn hart vast. De eerste les was nog op de kinderweide. Ik zag de ellende op haar gezicht geschreven toen ik haar oppikte. Vol goede moed ging ze de volgende weer naar haar les. Een beetje verdrietig wel, dat ze zo weinig ervan begreep.

Aan het einde van de les moest ik helaas toch op audiëntie komen bij de skileraar. Mijn lieve kleuter zou angstig op haar ski’s zijn en de aanwijzingen van de leraren niet opvolgen. Of we toch wilden overwegen haar op privé les te zetten, want zij konden haar niet de aandacht geven die ze nodig heeft. Met andere woorden: please do not bring her tomorrrow. Na een simpel gesprek met mijn vijfjarige was het grootste probleem al duidelijk. Ze wist niet dat pizzapunten de opdracht was en wat het effect daarvan was. Tja, dat snap ik wel. In ieder geval staat ze nu nog gepland voor twee privélessen en ik ben zeer benieuwd hoe dat (haar) bevallen goed. Linksom of rechtsom, ooit moet ze het toch leren.