Thuiswerken, thuisonderwijs, geen restaurants, geen sociaal leven, geen kappers en ga zo maar door. Wij, als volwassenen, lijken het maar heel zwaar te hebben. Ik ook heb het liever weer als vanouds, dat is gewoon een feit. En natuurlijk mopper ik zo nu en dan op de situatie, maar ik dacht eigenlijk dat de kinderen er minder last van hebben. Ze vermaken zich immers prima thuis en hebben nu even geen verplichtingen. Maar schijn kan soms behoorlijk bedriegen.

De meest pittige dag

De donderdagen hier thuis zijn best pittig. Ik heb dan drie van de vier kids in huis, plus een vriendinnetje van de oudste en tussendoor moet ik heen een weer rijden voor onze Noor. Zij gaat immers wel gewoon nog naar de opvang, want anders mist ze teveel therapie. Naast het lesgeven, huiswerk begeleiden en entertainen, moet ik ook nog de dreumes bezig houden en mijn eigen werk zien te doen. Ik doe het allemaal graag en met liefde hoor! Maar op donderdagavond kan je mij redelijk afschrijven. Mijn tweede meisje ervaart dit blijkbaar net zo.

“Ik mis vroeger”

Afgelopen donderdag was ik even aan het “bijkomen” aan tafel toen mijn kleuter met een intens verdrietig gezicht naar mij toe kwam. Ineens begon ze te huilen. Niet een klein beetje, maar gewoon hartverscheurend! De tranen rolden over haar wangen en ze kwam niet uit haar woorden. Ergens tussen het gesnik door hoorde ik haar zeggen dat ze vroeger zo enorm miste.

Mijn eerste gedachte was, dat ze misschien de tijd voor de jongste dame miste. Dat ze het gevoel had dat door de komst van haar zusje het gezin teveel veranderd was. Dat zou ik echt voor haar heel naar gevonden hebben. Als zij dat zo zou voelen. Ik besloot dus dan ook maar even goed door te vragen wat ze nou precies bedoelde.

Vroeger bleek de tijd voor de Corona te zijn. Blijkbaar was er iets veranderd voor haar, want eerder vond ze het niet zo erg om thuis te zijn. Nu verlangde ze naar de tijd voor Corona. Toen ze nog mocht knuffelen met de juf en gewoon naar school mocht. Met de hele klas. En opa en oma zag ze ook te weinig. Maar ook Monkeytown en het pannenkoekenrestaurant werden gememoreerd: “Ik weet nog dat ik met Elmo zwaaide in mijn hand, omdat ik zo blij was toen!” En weer kwam er een lading tranen. Mijn moedershart brak in duizend stukjes.

Ik kan haar niets beloven

Wat had ik graag haar verdriet weggenomen en gezegd dat over twee weken ze weer naar school mag. En dat ze dan met iedereen weer kan knuffelen. Ook dat haar verjaardag in maart nu wel gevierd zal worden en dat ze eindelijk dan met haar partijtje naar Monkey Town zal kunnen. Wat had ik haar ook graag verteld, dat ze zou gaan skiën of dat we echt naar Portugal deze zomer zullen gaan. Maar ik kan deze beloftes niet maken, omdat er gewoon nog niets zeker is.

Ze weet wat Corona is en dat ons leven nu even anders is. Dat het ooit wel weer normaler, zoals vroeger, zal worden. En dat haar papa en mama er nu niets aan kunnen doen helaas. Dat weet ze heel goed, dus dat ga ik niet eindeloos blijven herhalen. Het enige wat ik nu kan doen is haar heel veel knuffelen en zeggen dat ze daar zeker verdrietig om mag zijn. Dat mama dat ook soms is. En dat we elke dag gewoon weer opnieuw kijken, hoe we die dag eentje maken om te zullen herinneren. Zodat als ze later groot is, toch nog met een warm gevoel kan terugkijken naar deze periode.

Gerelateerde posts:

Het Corona virus bij ons thuis Hulde aan alle kinderen https://www.shutterstock.com/image-illustration/3d-illustration-showing-corona-virus-mers-1625661736De onverwachte nasleep van de Corona besmetting Hoera! Sofieke is 1 jaar vandaag!