Een bezoekje aan het consultatiebureau

Een paar weken geleden lag er ineens een brief op de mat van het JGZ Haaglanden. Het was tijd voor een bezoekje aan de jeugdarts van het consultatiebureau met de jongste dame. Ik was, om eerlijk te zijn, enigszins vergeten dat ik daar nog naartoe zou moeten. Vaccinaties waren niet aan de orde op korte termijn, dus waarom dan toch een oproep? Ik overwoog nog heel even om niet te gaan. Mijn enthousiasme voor het consultatiebureau was nooit zo groot. Maar toen ik begreep dat het echt alleen een gesprek met de arts was en niet met de verpleegkundige (waar ik moeite mee heb), dus vol enthousiasme met de mini naar de afspraak gegaan.

Haar eigen lijntje

Natuurlijk werd de peuter als eerste gewogen en gemeten. Het was erg grappig om te zien hoe ze braaf alle instructies opvolgende van de assistente. Ondertussen kletste ze er vrolijk op los. Blijkbaar is ons moppie wel wat gegroeid. Ze is inmiddels 93 centimeter schoon aan de haak. Tijd voor deze mama om haar volgende kledingmaat tevoorschijn te halen. Qua gewicht is ze nog net geen 15 kilo. Dit betekent dat ze een lange dame met een gemiddeld gewicht is. Niets op aan te merken dus en volledig volgens haar eigen lijntje. Haar motoriek was nog heel even een discussiepuntje. Ze loopt af en toe nog een beetje als een dronken lor. Of we misschien peutergym wilden overwegen? Toen ik haar zei dat ze net pas twee maanden liep, was ze ineens verder dan zou moeten en was er geen issue meer. Volg jij het nog?

Ietsje verder

Uiteraard moest onze peuter ook even laten zien hoe haar woordenschat was. Het begon met wat Dick Bruna plaatjes. (Lieve JGZ, update alstublieft eens een keertje je afbeeldingen. Ze zijn gewoon niet herkenbaar meer voor hedendaagse peuters.) Enfin, ze deed het goed. Net zoals het stapelen van de blokjes. Met volle overgave was ze ze stuk voor stuk op elkaar aan het leggen. Toen moesten we met een pop de lichaamsdelen benoemen. Ik wees het aan en mijn meisje zei wat het was. De arts keek mij vol verbazing aan. Het had eigenlijk andersom gemoeten, dus ik moest opnoemen en de peuter vervolgens aanwijzen. Dit was namelijk te moeilijk voor een tweejarige. Niet voor de mijne dus! Vervolgens ging de arts allerlei vragen stellen aan mijn moppie, die vrolijk overal een antwoord op gaf. “Waar is Veerle?” Het antwoord: “op school en voetballen”. Deze mama zat dus apetrots mee te luisteren. De arts vertelde mij dat ons meisje verbaal en cognitief wel echt ver was voor haar leeftijd. Wisten wij natuurlijk al ergens, maar toch fijn het dan echt te horen. Voor het eerst in al die jaren, dat ik zonder goedbedoelde tips of commentaar weer naar buiten liep. Trots op alle vier mijn kinderen, die stuk voor stuk zichzelf laten zien en dolgelukkig zijn. Ieder op haar eigen manier. Het geluk, daar draait het immers om!