Als je kind overlijdt …

Het was vrijdagmiddag toen het verdrietige bericht mij bereikte dat Giovany zijn strijd verloren had en een sterretje was geworden. Het was vrijdagavond dat zijn moeder mij belde en zei dat hij in ieder geval nu niet meer leed en ze daardoor er enigszins vrede mee had. Voor zo ver dat kan als je je kind verliest. Het was ook in dat gesprek dat ze mij liet weten dat ze het fijn zou vinden als ik naar de uitvaart zou komen. Giovany was immers idolaat van al mijn filmpjes en na Villa Pardoes hadden we elkaar in elkaars hart gesloten. Het is komende zaterdag en als ik oppas kan regelen, ga ik zeker afscheid van hem nemen.

Niet iets om naar uit te kijken

Eerlijk is eerlijk, ik zie er ook enorm tegenop. Vorig jaar heb ik voor het eerst een kinderbegrafenis meegemaakt met Mirthe en dat was best heftig. Natuurlijk kende ik haar ouders al wat langer en beter, dus dat hakt er dan sowieso meer in. Maar ik kan mij het moment van het kistje uit de lijkwagen nog zo goed herinneren. Dat was destijds het moment dat ik brak. Kisten horen niet zo klein te zijn.

Eerste keren

En nu ga ik zaterdag dit weer meemaken. In anderhalf jaar tijd twee kinderen zien gaan. Twee maal de ouders hun kind zien overleven en het intense verdriet van hen meemaken. Alhoewel ik ook moet toegeven dat beide ouders ook zeiden dat het beter was en de kinderen nu huppelen of voetballen in de hemel. Het geloof kan dit soort momenten zoveel rust bieden, dat merkte ik wel. Maar het blijft toch je kind, dat je gaat missen. Dat je even niet meer knuffelen kan met elkaar. Dat je verjaardagen en feestdagen een extra gemis zal hebben en je eigenlijk nooit meer helemaal compleet voelt.

Gun hem een waardig afscheid

Begrip

Ik vind de ouders zo moedig dat ze de liefde boven het verdriet laten gaan. Hun liefde en wetenschap dat hun kind niet meer lijden zal. Ik begrijp dat volkomen. Het is immers ook daarom dat wij zeggen, dat we ergens hopen Noor te overleven. Dat ze altijd haar hele leven omringd zal zijn door mensen die veel van haar houden en dat ze nooit in eenzaamheid zal sterven. Niet dat ik denk dat haar zussen alleen zouden laten, maar ik vind het een fijn gevoel als wij er ook nog voor haar en bij haar kunnen zijn op dat moment. Maar laten we hopen dat ze dan wel een grote volwassen kist heeft en dat ik voorlopig niet meer naar een uitvaart van een kind hoef.