Als ervaringsdeskundige uitgenodigd, mijn eerste keer live spreken over Noor

Het is vrijdag ochtend 12 april en ik zit in de hal van Hotel Vianen (van der Valk) in Vianen. In de zaal achter mij zitten meer dan honderd artsen verstandelijk gehandicapten. Op dit moment druk bezig in een jaarvergadering, maar zometeen deelnemend aan een congres met als thema “kinderwens”. En wat doe ik hier? Ik ga zo aansluiten bij de artsen. En vanmiddag gaan ze naar mij luisteren! Jazeker. Deze middag ga ik samen met een arts twee keer een workshop verzorgen over de kinderwens van beperkte mensen en mijn wens om Noor te laten steriliseren. En dit allemaal dankzij de Libelle die eerder ons verhaal hierover wilde aanhoren.

Het is een half jaar geleden dat in mijn inbox een mail van een arts zat, dat ze mijn interview had gelezen en of ik wilde spreken in een panel tijdens een congres. Ik heb dit aanbod met beide handen aangegrepen en tot anderhalve maand geleden niets meer gehoord eigenlijk. Toen was daar ineens het programma. Het panel idee was er niet meer en ik stond ingepland om twee workshops te gaan verzorgen. Van een uur! De spanning gierde gelijk door mijn lichaam, want hoe ga ik in hemelsnaam een uur lang artsen geboeid houden. Gelukkig zou ik de workshop samen met iemand doen. Een van de artsen van Nu Niet Zwanger. Na onze eerste call wist ik al dat het goed zou komen. Wij zitten volledig op één lijn en kunnen samen een uur gemakkelijk vol kletsen. Het plan was om er wel een interactieve workshop van te maken, dus de aanwezige artsen mogen gewoon mee doen. Dat men er interesse in heeft was wel duidelijk, want er was massaal ingeschreven voor onze workshops. En nu is het nog een kwestie van wachten tot het moment daar is…

Een dag om nooit te vergeten

Het is inmiddels enkele dagen later en ik heb vrijdag even laten bezinken. Zoveel indrukken zoveel mensen. Ik was ‘s-avonds gewoon helemaal op van de dag. Maar jeetje, wat een memorabele dag was het. Eentje om niet te vergeten. Het begon allemaal met de plenaire sessie waarna de lunch was. Toen ontmoette ik al veel aardige mensen waaronder twee licht verstandelijke beperkte moeders die eveneens waren uitgenodigd om hun verhaal te doen. Ik vond het zo moedig en stoer van ze dat ze hun ervaring wilden delen in een zaal vol met artsen. Niet iedereen zou dat durven. Na de lunch waren de workshops gepland en dus mijn moment om in actie te komen.

Twee keer een uur was ik met meer dan twintig artsen tegelijk in gesprek. We hadden het interactief gemaakt, de stoelen ook in een kringetje gezet, en vooral de gelegenheid geven om vragen te stellen aan ons. Na een korte introductie van onze zijde kwamen de eerste vragen al. Wat had mij doen besluiten om sterilisatie vroeg in te gaan zitten? Wat wil je artsen meegeven om op te pakken richting ouders? Hoe reageerde de omgeving op je stelling? Leeft deze discussie in de maatschappij? En ga zo maar door.

Het waren twee inspannende uurtjes met goede gesprekken. Ik denk ook dat we zeker wat hebben los gemaakt bij de artsen en we hopen dat ze nu eerder het gesprek met ouders van beperkte kinderen aangaan wat betreft de mogelijkheden van anti-conceptie. En ook dat er nu nog meer begrip is voor ouders, zoals ik, die zo’n beslissing moeten nemen. Omdat ze van hun kind houden en weten dat een sterilisatie gewoon voor hem of haar het beste is. Ik denk dat we qua bewustwording bij de Artsen Verstandelijk Gehandicapten een mooie slag geslagen hebben. Nu nog de kinderartsen!