Gastblog Lisette: Bevallen is zwaar. Vooral voor de man

Van mijn man, toen nog vriend, had ik niet zoveel verwacht tijdens de bevalling. Klinkt niet aardig, maar ja, zo is het nou eenmaal. Toen ik zwanger was gaf ik hem het boekje ‘Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt‘ van Kluun. Dat heeft hij een paar keer gepakt, maar alleen om muggen mee dood te slaan. Naar de partneravond van de zwangerschapsgym ging ik met mijn zus, en tijdens de bezoeken aan de verloskundige was hij aan het werk.

Prima, ik wist wie ik had uitgezocht. Wel probeerde ik hem zo goed mogelijk voor te bereiden op de bevalling. Hij kan namelijk helemaal niet tegen bloed en spannende dingen. En ik had in mijn opleiding tot verloskundige al zo vaak naast een bevalling gestaan, ik wist wat me allemaal te wachten stond, en wat er kon gebeuren.

Uitgebreid deed ik hem allemaal scenario’s uit de doeken. Het zou uren, zo niet dagen kunnen duren. Er zou een ambulance kunnen komen als het thuis niet zou lukken. Van de vacuümpomp moest hij niet schrikken, daar kunnen hoofden van baby’s prima tegen. En mocht ik een keizersnee krijgen, zou hij misschien wel op een krukje bij mijn hoofd mogen zitten zodat hij niet flauw zou vallen.

Hij werd bleker en bleker. Enige opluchting maakte zich van hem meester toen we afspraken dat mijn vriendin J, ook verloskundige in opleiding, bij de bevalling zou zijn. Zij wist precies wat ze moest doen en hoe ze mij moest steunen, en dat was voor vriendlief een fijn gevoel.

Zo gezegd, zo gedaan. Het eerste deel van mijn 24-uur durende bevalling sliep hij, want het was nacht. In de ochtend vertrok hij, ietwat zenuwachtig, naar zijn werk. Op aandringen van mij, omdat het nog wel uren kon duren. Vriendin J. kwam in de loop van de ochtend om me bij te staan.

Toen hij met de lunch een boterhammetje kwam eten, was de verloskundige er net. Ze ging me toucheren en hij wist niet hoe hard hij naar de woonkamer moest vluchten. Toen ik even later ook in de woonkamer was (bevallen maakt hongerig) verzuchtte hij: ‘jeetje, wat is dit zwaar. Ik hoop dat het snel voorbij is’. Gelukkig was ik (op dat moment) mijn gevoel van humor nog niet kwijt en moest ik heel hard lachen. En vroeg hem of bevallen het zwaarste was wat hij ooit had gedaan. Haha, toen besefte hij zelf ook wat hij had gezegd.

Uiteindelijk zat hij ineens weer op het bed, om 17.00 uur ’s middags. Het lachen was me inmiddels vergaan, en een paar uur later vertrokken we naar het ziekenhuis omdat het niet vorderde. Mijn vriend keek zo opgelucht, onbeschrijflijk. Niet omdat hij niet thuis wilde bevallen, maar omdat hij dacht: ‘nu gaat er iets gebeuren’. Tussen de weeën door maakte ik hem duidelijk dat ons waarschijnlijk nog een nacht vol weeënopwekkers, ruggenprikken, catheters en andere ellende te wachten stond. Gelijk werd hij weer bleek…

Eenmaal in het ziekenhuis zat hij vooral voor zich uit te staren. Wel fijn, ik had al mijn energie nodig voor de weeën, wilde dat iedereen zijn mond hield. Toen de verloskundige aan hem vroeg of hij misschien beneden haar auto van de spoedplek wilde halen en op het parkeerterrein wilde zetten, wist hij niet hoe snel hij op moest springen. En geloof me, dat kwam niet omdat ze nou zo’n vette bak reed. Hij kon het gewoon niet aanzien.

Tot het moment van persen daar was. Ineens was het einde in zicht. Actief zat hij (door de vooruitziende verloskundige bij mijn hoofd geplaatst) mijn hoofd te ondersteunen en me aan te moedigen. Eindelijk gebeurde er iets! Niet snel daarna was dan ook onze baby er, zonder dat er pompen, tangen en knippen aan te pas moesten komen. Hij bleef bij bewustzijn, wel zo fijn voor de feestvreugde.

Sterker nog, ik had ineens een heel andere vent! Hij knipte de navelstreng door, pakte de baby op en lachte trots voor de foto’s. Enthousiast belde hij vrienden en familie, en reed hij zijn eigen auto voor (wel een vette, lage, sportieve bak, bleek heel onhandig instappen als je net bevallen bent). Snel weer naar huis, want alle ellende was voorbij.

Hij had het erg zwaar gehad, zo vertelde hij aan de kraamvisite.

Ik ben Lisette, 33 jaar en moeder van drie kinderen. Voor MeervanMir beschrijf ik een aantal zaken die mij opvielen tijdens mijn eerste zwangerschap, tien jaar geleden. Omdat ik in die tijd studeerde voor verloskundige was ik mijn eigen proefkonijn ;). Je kunt meer van mij lezen op mijn eigen blog: www.lisetteschrijft.nl 

Gerelateerde posts:

Gastblog Lisette: Een bevalling begeleiden als kersverse moeder Mijn vliezen braken tijdens mijn babyshower Bizarre uitspraken tijdens bevallingen Gastblog Lisette: de pijn van de bevalling? Die ben je zo weer vergeten