Een huis vol ellende

Ik zat er al helemaal klaar voor om een uitgebreid artikel te typen tot ik een verontrustend geluid hoorde. Het begint altijd met wat gegorgel wat vervolgens in een luid gehoest verandert. En dan weet ik dat ik een sprintje moet trekken met een bak onder mijn arm om ervoor te zorgen dat niet alles helemaal onder zit. Jawel, ik heb het over de oh zo heerlijke buikgriep.

Een en al ziekenboeg

Het is nu ruim twee weken geleden dat mijn jongste met de ellende begon. Middenin de nacht (uiteraard) spuugde ze haar hele bed onder. We dachten in eerste instantie dat ze iets verkeerd gegeten had, maar helaas zette de spugerij zich twee dagen door. Het bleef haar allemaal niet gespaard. Ze onderging het overigens wel echt stoer door. Niks kon haar deren. Zelfs het “bruine water, dat uit haar kwam” was gewoon onderdeel van haar algehele malaise. En ondertussen nog wel alles willen eten. Ik zie haar nog zitten met een bak vol maaginhoud op haar schoot waarbij ze vroeg of ze dan nu haar nootjes mocht opeten.

Een paar dagen later was ik aan de beurt. Ik was vergeten hoe ellendige je je kan voelen met een buikgriep. Zelfs Netflix kijken kan dan niet bekoren. En uiteraard werden tijdens mijn algehele malaise de drie andere kinderen ook ziek. Met de oudste twee vind ik dat minder erg. Zij kunnen inmiddels wel al hun spugerij voelen aankomen en goed richten in de bak of wc. Noor daarentegen is echt een klein hoopje ellende als ze beroerd is.

Arme Noor

Waar iedereen wel binnen twee dagen weer aanspreekbaar was, is Noor vaak dagen van slag met nihil alertheid. Ze lijkt soort van in de lucht te staren als ze zich beroerd voelt. Ook wordt ze dan ineens weer ontzettend zwaar, omdat ze als een zak aardappelen zich laat vervoeren. Spugen is al helemaal een drama. Niet dat ze in paniek raakt of zoiets. Nee, dat niet. Maar het is ook niet alsof ze overeind komt als ze spugen moet. Ze blijft gewoon liggen en geeft geen kik verder. Je kan dus nagaan hoe vaak ik haar en haar bed mag verschonen tijdens een buikgriep. Haar maag lijkt ook altijd langer van streek dan die van haar zussen. Zo was zij vorige week vier dagen ziek en nu alweer voor de tweede ronde bezig. Ik verheug mij er op dat ik haar spoedig weer “papa” hoor zeggen. Dit hoopje zieligheid is hartverscheurend. En zo vervelend dat ze ook gewoon niet zelf begrijpt wat er aan de hand is of iets zeggen kan. Hopelijk knapt ze snel weer op en hoeven we niet aan het infuus in het ziekenhuis.