Het is niet altijd rozengeur en maneschijn

Twee weken geleden kregen we van Universal een uitnodiging voor de premiere van Kung Fu Panda 4. Natuurlijk wilden wij er wel naar toe gaan! De kinderen zijn dol op premières. Maar manlief is hard aan het trainen voor de Nijmeegse vierdaagse en zou niet mee kunnen. Om nou in mijn eentje met vier kinderen te gaan, vond ik een beetje teveel. Naar een normale film is dat geen probleem. Maar een premiere is toch net wat anders en moet ik met mensen praten en zo. Dus had ik extra handjes geregeld. Een leuke nieuwe PGB’er die onwijs veel zin er in had om mee te gaan. We hadden al eerder een keertje met haar afgesproken en die afspraak was ze vergeten, dus ik heb ik haar nu de avond van te voren nog geappt met het tijdstip en zo. Ze reageerde met hoe ze er naar uit keek.

Enorm gefrustreerd

We hadden om 0915u afgesproken. Iets eerder dat ik normaal gesproken weg moet, maar dan hadden we wat speling. Drie berichtjes en vijf teletoontjes later zijn we zonder een teken van leven van haar zijde tegen tien uur vertrokken richting Amsterdam. Mijn humeur was op dat moment al tien graden gedaald. Het hielp ook niet dat de kinderen enorm druk waren van de spanning. Zelfs luisteren naar “Europapa” gaf mij geen glimlach op het gezicht.

In Amsterdam aangekomen zag ik een mooi plekje om te parkeren naast de bioscoop. Ik wist niet echt zeker of ik daar mocht staan, dus zekerheidshalve vroeg ik de toevallig passerende handhaving of het akkoord was. Zij zeiden dat het helemaal oké was omdat we een invalidenkaart hadden en Noor mee was. Ik was dus een klein beetje blijer geworden, want we stonden lekker dichtbij en gratis geparkeerd.

De première

Natuurlijk is de bioscoop in Amsterdam niet helemaal ingericht op rolstoelen. Heb dus hulp nodig gehad om de trappen op en af te komen. Maar oké, die ellende zijn we inmiddels wel gewend. Het was de rode loper dat mijn frustratie weer liet opbloeien. Ik had Noor haar spalken aangedaan zodat ze samen met haar zussen en mij kon staan op de foto. Maar Noor dacht daar anders over en wilde niet staan. Ze liet zich gelijk door haar poten zakken. Ik liet haar maar gaan waardoor de fotografen vroegen of het wel goed ging. Toen ik haar wilde oppakken trok ze bijna mijn jurk open. Dat was dus wel even snel handelen. Noor met spalken aan is enorm zwaar, dus je kan je wel voorstellen hoe ik onwijs heb zitten klooien daar op de loper met een niet meewerkend kind. Ik voelde mij zo’n slechte moeder dat ik haar ook niet even normaal kon optillen. En de foto’s die er wel nog gemaakt zijn, kan ik nergens terugvinden. Dus waar was het dan voor?

Tijdens de film

We zijn maar snel de zaal in gegaan. Daar begon het uiteraard met een drama omdat de popcorn omgevallen was. Gelukkig van korte duur, want we hebben gewoon alles weer terug in de bak gedaan. Tien minuten na de start van de film was Noor er al aardig klaar mee. De iPad kon het nog wel een kwartier rekken, maar toen ging ze op zoek naar haar molentje. Aangezien ze niet meer happy was met ander speelgoed besloot ik haar maar mee te nemen naar achteren. Nadat ik haar spalken had uitgegaan uiteraard, want ik moet haar alle trappen weer omhoog tillen. Daar aangekomen bleek ze doorgelekt, dus mocht ik haar verschonen op het gangpad achter in de zaal. Gelukkig leek niemand er last van te hebben of van haar molentje. Op die manier heb ik nog wat stukjes van de film kunnen zien en was ik in de buurt voor de andere drie kinderen. Niet de ideale situatie, maar we zijn het gewend.

De politie

Nadat de film afgelopen was, wilde ik zo snel mogelijk naar huis. Alles in mij zei dat ik op was en ik wilde gewoon naar huis om daar even tot rust te komen en mijn traantjes te laten gaan. Ik wist niet dat het eerder zou komen. Toen we namelijk naar buiten liepen zag ik een motoragent foto’s nemen van mijn auto. Ik rende naar de man toe, voor zo ver dat kan met vier kinderen in je kielzog, en riep dat ik nog aan handhaving gevraagd had of het mocht. De beste man keek mij aan en nam nog een foto en zei “wat maakt u zich druk” Toen brak ik en stond ik daar te janken op straat. Bleek dat de agent gewoon foto’s nam voor de gemeente om wat over het parkeerbeleid te zeggen. Hij was nog niet bezig met de bekeuring. Met de woorden “u heeft het al zwaar genoeg” mocht ik zonder bon wegrijden.

Een helse rit

Dan denk je eind goed al goed, maar nee. De jongste liet haar 3d bril vallen in de auto en vond het nodig drie kwartier lang daar een tirade over te maken. Dit resulteerde er uiteraard in dat Noor gefrustreerd raakte en aan de haren van haar grote zus voor haar begon te trekken, die daar weer om begon te huilen (terecht uiteraard). Uiteindelijk dus met drie emotionele kids naar huis gereden. Alleen de tweede was stil en liet het maar gebeuren. Je kan je voorstellen dat ik eenmaal thuis volledig gesloopt was. Dit soort dagen blijf ik eigenlijk liever gewoon in bed…

Gerelateerde posts:

Rinkelende eierstokken Onze eigen weekend weg tradities These boots are made for walking De voordelen van een GPS horloge