Oma Bobje vertelt: tikkie 

Wisselen 

Vroeger geloofde ik in Sinterklaas, tot mij werd verteld dat hij niet BESTOND. Ik herinner me nog dat ik aanvankelijk een beetje aangeslagen was door mijn aan flarden geschoten illusie, maar daar stond tegenover dat ik inmiddels ook al kennis had gemaakt met de tandenfee. DE TANDENFEE, wat een prachtige ontdekking, als je gaat wisselen. Zodra ik een losse tand had, toog ik naar de buren om daar met veel aplomp mijn groeiend fietsenrek te tonen, waarna ik de losse melktand achterliet voor… DE TANDENFEE. Met het advies om de volgende dag terug te komen om de buit op te halen: een heel kwartje in ruil voor een tand! Twee en een half keer mijn zakgeld! Natuurlijk ‘geloofde’ ik toen direct in de tandenfee, want je gaat zo’n winstgevende illusie toch niet zelf de nek omdraaien! Ik begreep toen al dat eigenhandig je kip met gouden eieren slachten niet echt getuigt van enige intelligentie.  

De huidige tijd 

Tegenwoordig werkt het allemaal anders. De ruilhandel onder supervisie van de tandenfee bestaat bij onze kleinkinderen nog steeds, maar de spelregels zijn veranderd.  

Een melktand levert opeens twee euro op, en het bedrag moet direct worden voldaan. Geen gedoe meer met tanden onder je kussen leggen en zogenaamd slapen met raam open en hebzuchtige dromen van ingewikkeld gefladder ’s nachts rond je bed: hup oma, pak je portemonnee tevoorschijn en grabbel in je kleingeld! 

Wat we dus niet meer bij ons hebben, want we betalen al onze boodschappen digitaal.   

Tip 

Onze kleindochter weet direct de oplossing. Heel simpel en eenvoudig.  

‘Geeft niks, hoor oma. Vraag maar aan de tandenfee of papa haar een tikkie wil sturen, dan krijg ik vanzelf via hem die twee euro.’  

Links om of rechts om, gij zult dokken! Einde discussie.