Onze vakanties zijn anders

De vakantie zit er alweer op. Tijd om even terug te blikken op een mooie drie weken. Heerlijk samen met het gezinnetje. Maar ook een drie weken waarin ik mij des te meer besef dat ons leven echt anders is dan gemiddeld en nooit gemakkelijk zal zijn. Ook al houden we er wel enorm van.

Altijd op één locatie

In de eerste week van onze vakantie is mijn zus met haar gezin langs geweest. Zij is een week bij ons gebleven op hetzelfde vakantiepark, maar die week daarvoor hebben ze drie verschillende slaapplekken gehad. Elke keer voor een paar nachten. Als je kinderen wat groter zijn kan dat gemakkelijk. Kwestie van een paar tassen inpakken en gaan met die banaan. Voor ons is dit niet weggelegd. Noor heeft namelijk een speciaal bed dat we moeten opzetten. Om dat elke twee dagen af te breken en weer op te bouwen, zie ik niet zitten. Bovendien denk ik dat ook Noor niet tot rust gaat komen als haar omgeving zo vaak verandert. En om eerlijk te zijn, ik ook niet. Maar de wetenschap dat het überhaupt geen optie is, vind ik soms wel ietwat somber.

Gesplitst

Vorig jaar hebben we nog alle uitjes met het gehele gezin gedaan. Manlief heeft toen Noor voortdurend gedragen. Inmiddels is zij een jaartje ouder en ook wat zwaarder geworden en is het niet meer reëel dat hij haar 4000 traptreden op draagt. We hebben dus besloten deze vakantie af en toe op te splitsen. Zo ben ik met de oudste twee gaan kano varen en met hen en hun zusje naar een grot geweest. Manlief is met de drie naar een prehistorische grot geweest en heeft een kasteel met ze bezocht. Noor bleef dan thuis bij mij. Het zijn allemaal activiteiten waar je als beide ouders bij wil zijn. Samen genieten met de kinderen. Ook voor de kids! Maar ja, het is voor nu gewoon niet realistisch om dat met Noor erbij te doen. Dus moeten we ons opsplitsen.

Het verandert niet

Van de week zag ik twee kinderen de grootste lol hebben in het zwembad. Twee broertjes, die dagelijks met elkaar aan het zwemmen waren. Hun ouders waren er niet bij. Gezien hun leeftijd (vermoedelijk 9 en 12) kon dat ook wel. Ik hoorde op een gegeven moment hun moeder vertellen aan een andere ouder dat dat het voordeel was van grotere kinderen. Ze konden dan zelf hun ding gaan doen. Het vakantiegevoel stond daarmee minder volledig in het teken van de kinderen, maar nu was het voor iedereen echt een vakantie. Ik weet niet waarom, maar dat deed wel iets bij mij. Zelfs als onze kinderen groter zijn, zullen ze nooit alle vier hun eigen gang kunnen gaan. Noor zal altijd een aanwezige ouder nodig hebben.

Geen vakantie zonder haar

Ik weet dat de oplossing simpel is. We kunnen gewoon op vakantie gaan zonder haar of een dagbesteding op een vakantieverblijf regelen. Daar zijn wij, als ouders, nog niet aan toe. Noor hoort bij ons gezin en zolang het niet ten koste gaat van haar zussen, zal zij gewoon mee gaan met ons. We zouden haar ook gewoon gaan missen! En ja, het is soms lastig maar het is het uiteindelijk allemaal helemaal waard. Als ik dan zie hoe de zussen stuk voor stuk met Noor in het kleine badje aan het spelen waren en hoe de oudste twee voortdurend met haar wilden zwemmen, dan weet ik het zeker. Ook voor hen hoort ze er helemaal bij!

Dus ja, het is een ander soort vakantie dan anderen hebben. En ja, soms word ik er wel een beetje verdrietig van. Maar het is het uiteindelijk allemaal waard. Ik heb vier prachtige kinderen, die stuk voor stuk een plekje in mijn hart en ons gezin hebben. Wij passen ons wel aan en maken er de komende jaren op onze eigen manier bijzondere en memorabele vakanties van!