Oma Bobje vertelt: leeslol

Oké oké, ik geef het toe, ik ben sinds ik vijf was dol op lezen. Als ik moet kiezen tussen een mooie wandeling maken of een prachtig boek lezen, dan is mijn keuze in principe snel gemaakt. Natuurlijk weet ik dat beweging goed voor mij is en ik vind het ook fijn om met mijn echtgenoot aan de wandelarij te gaan, maar als ik mezelf ondergedompeld heb in een boeiend en goed geschreven verhaal, moet ik sterk over zijn voorstel nadenken.

Vroeger

Ik vond het met lesgeven ook altijd heerlijk om het over boeken te hebben. Een keer heb ik een hele les besteed aan MIJN LIEVELINGSBOEK.  ‘Neem allemaal je favoriete boek mee,’ had ik de klas uitgelegd, ‘en dan gaan we in de volgende les Nederlands aan elkaar vertellen waarom JIJ dit boek hebt meegenomen.’ Een groot succes.

Toen het zoveelste deel van Harry Potter uitkwam, gaf ik de klassen als opdracht dat iedereen als een soort detective moest ‘onderzoeken’ hoeveel aandacht er in de media aan dit boek besteed ging worden. Hoe de winkels en boekhandels er daarna met hun producten op inspeelden. Talloze Harry Potter brilletjes heb ik mogen bewonderen.

En nu is de BARBIE film uitgekomen. Natuurlijk heb ik hem inmiddels gezien en natuurlijk heb ik ervan genoten. Heerlijke nostalgische roze fantastic plastic. Als ik nu nog voor de klas had gestaan, was ik er vermoedelijk met-wie-maar-mee-wilde naar toe geweest en had ik de film uitgebreid in mijn lessen ontleed en gevraagd of ze voor mij in de gaten wilden houden of er nu ook BOEKEN over Barbie en Ken zouden verschijnen.

En anders had ik denk ik de klassen aan het schrijven gezet: Wij maken ons eigen Barbie-Ken verhaal! Iedereen een keer een verplicht hoofdstuk, en de tekst moet ook aansluiten bij het bestaande verhaal en als iedereen aan de beurt is geweest, gaan we alles voorlezen. Wie wil als eerste beginnen?

Bezorgd

Maar ja, in de media lees ik tegenwoordig zorgwekkende verhalen over gebrekkige leesbelangstelling op de pabo’s en het zwakke lees- en schrijfvaardigheidsniveau op scholen en hoe we als overheid dit probleem met veel geld willen gaan aanpakken. En ik hoor niemand vertellen dat je juist bij de ouders het begrip moet laten groeien dat lezen heel leuk kan zijn. Voor jezelf, of samen met je kind. En dat lezen ook nog functioneel is, je leert er een hoop van.

Hoeveel ouders heb ik niet tijdens een tafeltjesavond meegemaakt die mij vertelden dat zij voor lezen nooit tijd hadden? Ja, in de vakantie, dan lazen ze soms een boek. Als het regende. En als het verhaal niet te ingewikkeld in elkaar zat.

Zodra ik dan voorzichtig aankaartte dat ze misschien toch wel een eh… bepaald soort negatief voorbeeld aan hun kind gaven, haalden ze hun schouders op. ‘Weet u eigenlijk wel hoe druk we het hebben, met de waan van de dag? Het is toch UW taak om ons kind aan het lezen te krijgen, daar wordt u toch voor betaald? Van ons belastinggeld?’ Zucht.

Don Quichotte moet zich destijds ook zo gevoeld hebben, vermoed ik.

Ik stel dan ook een nieuwe slogan voor: ‘Lekker leren lezen, dat begint bij jezelf’.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock