Zo’n negen maanden geleden klaagde ik nog over de ellendige tien maanden sprong. Nou, vergeleken met nu stelde dat echt niets voor. Of misschien heb ik het gewoon allemaal al verdrongen. Enfin, we zitten er nu in ieder geval weer volledig in. Maar wat houdt het precies in? Er zijn twee verschrikkelijke kenmerken van deze huidige sprong: slapen en eten. En dan met name het gebrek aan bij beide. Ik zal dit wat betreft Veerle wat meer toelichten.

Eten

Boterhammen zijn op zich geen probleem voor draakje Veerlosaurus. Het is met name fruit en het avondeten dat een en drama is tegenwoordig. De banaan is het enige fruit dat er in gaat en heel soms nog wel een klein schijfje peer. Het avondeten is een nog grotere ellende bij mevrouw. Ze is een echte carnivoor dus vlees is meestal geen probleem, maar elk ander soort voedsel wordt steevast geweigerd. En al helemaal als het groen van kleur is. Veerle doet dan haar lippen stijf op elkaar en draait vervolgens haar hoofd om. Je krijgt dan met geen mogelijkheid dan nog een hapje in haar mond. Soms proberen we het wel een beetje dwingend, maar dat lijkt toch averechts te werken. Wat ook nog wel eens lijkt te helpen als ik het een beetje op haar lippen smeer. Dan likt ze het er af en als ze beseft dat het best wel lekker is gaat vervolgens haar mondje wijd open. Helaas overheerst haar koppigheid wat meer dan gewoonlijk in deze sprong. Vandaag was ze ook zo weigerachtig te eten tot ik haar het overgebleven avondmaal van haar zus aanbood. Toen werden er welgeteld vijf happen genomen, maar ach… een hap is een hap!

Slapen

Veerle heeft een acute vorm van verlatingsangst ontwikkeld. Zodra ze haar bedje ziet beseft ze dat ze moet gaan slapen en begint ze te gillen. Maar dan ook echt zo hard dat ik medelijden met haar en ook met de buren heb. Een knuffeltje aanbieden heeft geen zin, want ze wil alleen maar papa of mama. Avonden lang heb ik al naast haar bed gezeten, wachtend tot ze in slaap viel. Op het kinderdagverblijf is het ook al zo’n drama met haar middagdutje. Ik blijf voor nu maar denken: het is maar een fase het is maar een fase!

Gelukkig brengen sprongetjes ook meestal leuke nieuwe ontwikkelingen met zich mee. Dat maakt de ellende wat meer te behappen. Ik zal wel blij zijn als de rust weer is wedergekeerd. Hoe was de negentienmaandensprong bij jouw kleine? Als je het nog niet hebt gehad: succes!

Gerelateerde posts:

De dertien maanden sprong De eerste stapjes een feit? Dreumes huilt voor het slapen gaan Gastblog Veerlosaurus: I’m back!!!