Noor vertelt: een dagje in de kano?

Hallootjes! Daar ben ik weer! Ik had begrepen dat mijn gedachtenkronkel van vorige keer zeer goed ontvangen was door de oudjes, dus kan ik niet anders dan nogmaals van mij laten horen. In tegenstelling tot wat men denkt, heb ik zoveel te vertellen. Ik kan het alleen niet verbaal doen, dus dan maar via het geschreven woord met een beetje hulp van mama. Ben blij dat het in ieder geval gewaardeerd wordt. Anyway, zoals je wellicht nog weet zijn we op vakantie een paar weken. Mijn ouders wilden mij dit keer zoveel mogelijk laten meegenieten van de uitjes met het gezin. Iets met inclusie en zo. Dus vorige week mocht ik mee met het kano uitje.

Mijn waterliefde

Mocht je het vergeten zijn, ik heb een dus het syndroom van Kleefstra. Een klein bouwfoutje op mijn 9e chromosoom. Een van de vele kenmerken van mijn unieke celdeling is de liefde voor water. Alle Kleefstra kindjes zijn dol op water. Ik zelf kan er ook geen genoeg van krijgen. En soms, als er geen badje in de buurt is en ik in de zandbak zit, doe ik net alsof het zand water is. Ik kan je zeggen dat het prima smaakt als je je gewoon inbeeldt dat het vloeibaar is. Snap ook niet waarom mama zo gruwelt als ik een hap zand neem. Als ze zich zorgen maakt dat ze tekort gaat komen, dan kan ik haar geruststellen. Ik poep het zand gewoon weer uit. Kan ze dan toch hergebruiken? Heeft ze overigens nog niet gedaan, dus ik snap haar zorgen niet zo. Enfin, de kano tocht dus.

Een dagje kano

Papa en mama dachten dat ik wel blij zou worden van een dag in de kano, omdat het een watersport is. Omdat ik niet al te vervelend wilde zijn en wel nieuwsgierig was naar het hele gebeuren, ben ik er in mee gegaan. Immers, het was wel op het water. Gelukkig had ik mijn bijtketting om, zodat ik ook af en toe mijn frustratie kwijt kon. Stiekem was het wel even lekker in het bootje. Maar leuker waren de pauzes! Dan mocht ik lekker in het water spelen. Papa had heel lief mijn schepje meegenomen, dus ik kon mijn lol wel op. Beetje jammer dat de stroming het af en toe meenam en ze er dan vlug achteraan moesten springen. Verder beviel het uitje mij zo wel. Lekker een beetje in het water spelen is altijd leuk. Was alleen vergeten dat we ook elke keer weer die boot in moesten. Daar werd ik steeds minder enthousiast van. Het laatste stuk was ik er echt klaar mee. En aangezien ik niet kan praten, is er maar één manier dat ik het ze duidelijk kan maken. Ik wachtte even tot mama omkeek vanuit de andere kano en gooide toen zonder pardon mijn bril in de rivier. Beetje jammer dat mijn grote zus Sanne het er nog niet uit kon vissen. En ja, de bril zat oorspronkelijk aan mijn zwemvest vast met een touw, maar je denkt toch niet dat dat mij tegenhoudt? Dus vandaag is papa zonder mij en mama gaan kanoën met mijn zussen. Mission accomplished! Ik vertoef vanmiddag gewoon lekker in het zwembad.

Noor vertelt: dat begrijp je toch ook wel?