Sofieke is negen maanden inmiddels

Het lijkt echt nog als de dag van gisteren, dat ik in het ziekenhuis lag om te bevallen. Het is gewoon bizar hoe snel de afgelopen maanden voorbij zijn gevlogen. Misschien zijn het ook de Corona perikelen die de tijd hebben laten versnellen. Het kraambezoek dat voor Sofieke langs gekomen is, is op één hand te tellen. Er zijn nog heel veel mensen die haar nog nooit in het echt gezien hebben! Ik hoop dat ze, als de Corona ellende een beetje over is, ze wel nog steeds langs komen voor een beschuit met muisjes. Dan kunnen ze het samen met Sofieke opsmikkelen.

Hoe gaat het nu met haar?

Een tijdje terug liet ik weten, dat ze wellicht een trauma’tje zou hebben kunnen opgelopen van haar eerste periode in het ziekenhuis. We hebben dit uiteraard nauwlettend in de gaten gehouden. Maar Sofieke is gewoon een bizar blije baby. Ze is voortdurend aan het lachen en geinen. Vooral ook met haar zussen. Die glimlach is bijna niet van haar gezicht af te krijgen. Tenzij ze haar bedje ziet. Dan overstrekt ze zich en brult ze het uit. Nee, van slapen is ze duidelijk geen fan. Net zo min ze fan is van haar ouders die de kamer verlaten. Ze heeft een beetje verlatingsangst, maar dat hoort gewoon bij haar leeftijd van negen maanden en is niet gelijk een teken van een trauma. Wat wel opmerkelijk is, is dat ze totaal niet tegen onverwachte geluiden kan als ze moe is. Soms gilt ze het dan echt uit van de schrik en is ze ontroostbaar. Dit heeft ze gelukkig echt alleen als ze helemaal uitgeput is. De rest van de tijd is ze een zonnestraaltje.

Hoe gaat haar ontwikkeling?

Sofieke lijkt het patroon van haar oudste twee zussen te volgen. En dat is alles op zijn tijd doen. Zitten kan ze fantastisch en vindt ze geweldig. Aanstalten om te kruipen lijkt ze nog niet echt te maken. Gaan staan of iets dergelijks al helemaal niet. Vooralsnog maak ik mij er niet druk om. De andere twee meisjes waren ook wat minder snel dan gemiddeld en zijn uiteindelijk ook gaan lopen. Het scheelt mij weer er achter aan rennen. Toch? De fijne motoriek van Sofieke is daarentegen echt uitstekend. Ik heb haar doperwtjes zien oppakken om in haar mond te doen. Ze kan ook kleine ballen in haar handpalm grijpen. Ziet er allemaal prima uit. Geestelijk lijkt het ook in orde. Mevrouw weet prima wat ze wel en niet wil. Als ze het eten niet lekker vindt, gaat de mond gelijk stijfdicht. Ik kan proberen wat ik wil, ik zing en maak grapjes en ze gaat vaak dan ook lachen, maar de lepel krijg ik er echt niet in. Heerlijk, zo’n eigenwijs kind.

Al met al niets te klagen dus en aan het genieten van alle mooie ontwikkelingen van onze negen maanden oude baby Sofieke. Het blijft toch bijzonder.

Gerelateerde posts:

Baby Veerle is 10 maanden. Wat kan ze nu? De derde gehoortest, de AABR-screening De grote plons van de baby, oftewel voor het eerst zwemmen Gastblog Joos: wat ik dit keer anders Doo(ky)