Nachten die ik graag over sla

Ik kijk op mijn horloge en zie dat het half 3 is. In de nacht dan wel helaas. Ik heb geen idee hoe lang ik al naast haar bedje zit, maar weet wel dat ik voorlopig waarschijnlijk nog niet weg kan gaan. Het liedje dat afspeelt op mijn telefoon is bijna afgelopen, dus ik zit al klaar om het opnieuw aan te zetten. We zitten nu in een Elsa fase en dan wel het tweede deel. “Into the unknown” lijkt nu kalmerend te zijn voor haar. Minuutjes zie ik spreekwoordelijk wegtikken. De half 4 is inmiddels verschenen in mijn beeldscherm. Een half uur daarvoor heb ik haar haar slaapmedicatie gegeven, maar ze lijkt er opstandig doorheen te slaan. Om vier uur geef ik het op en ga ik richting mijn eigen bedje. Dan maar er even doorheen gaan.

De volgende dag

Een nacht zoals deze breekt een mens op. Ik heb in totaal zo’n 4 uur achter elkaar kunnen slapen. Nou ja, met het gejammer van Noor tussendoor vraag ik mij af of ik wel diep geslapen heb. Je wordt toch elke keer weer wakker. Zo midden in de nacht ga je dan vanalles overpeinzen. Wat mis ik? Waarom kan Noor nu niet slapen? Heeft ze ergens pijn? Is ze ergens verdrietig over? Of is ze gewoon zo extreem moe, dat de daardoor niet meer slapen kan. Gezien het feit dat het nu over 11 in de ochtend is en zij nog slaapt, vermoed ik het laatste.

Even klagen

Het zijn dit soort nachten die ik emotioneel ook zwaar vind. Slaaptekort helpt natuurlijk daar ook niet bij. Maar vind het dan zo moeilijk, omdat ik Noor niet kan helpen kan. We begrijpen elkaar dan gewoon niet. En haar klaagzang gaat dan echt door merg en been de hele nacht door. Dit is normaal gesproken een fase in het leven van een jong kind waar weer uitgegroeid gaat worden. Bij ons en haar is dat anders. We zullen altijd van dit soort nachten gaan hebben, waar we naast het bed zullen zitten met haar lievelingsnummer, van dat moment, op repeat. Hopend dat de vermoeidheid spoedig de winnaar zal zijn en je zelf ook je bedje weer in kan. Nog even een paar uurtjes slaap pakken voordat de normale (werk)dag weer begint. Het is dan dat ik soms zwelg in zelfmedelijden, omdat ik het ook graag anders had gezien. Een normaler leven geleefd had.

Gelukkig verdwijnen die gedachten als ik haar eerste glimlach in de ochtend krijg met een blik vol adoratie. Ze doet het niet expres en het zal voor haar net zo frustrerend zijn als voor ons. Dan zie ik mijn lieve meisje en weet ik dat zij mijn leven beter heeft gemaakt en mij een beter persoon. Dan geef ik wat extra knuffels aan haar en neem ik mijzelf voor niet meer in de nacht zo somber en negatief te denken. Zo is het leven nou eenmaal met een zorgintensief kind…