Gastblog Veerle: ik hoef geen nieuwe speeltjes

Inmiddels ben ik alweer bijna elf maanden oud. Nog even en dan ben ik jarig. Volgens mama ga ik dan speelgoed krijgen voor mezelf. Ik begrijp dat niet helemaal. Daar is toch niets aan? Er is namelijk zoveel in huis waar ik me prima mee vermaak. Ik zal jullie eens vertellen waar ik graag mee speel:

de speen van mijn zus
het popje van mijn zus
alle andere speeltjes waar mijn zus dan mee speelt
de telefoon van mama
de oplaadsnoer van de telefoon van mama
de snoer van de laptop
billendoekjesdeze uit de verpakking te trekken)
schoenen (lekker!)
broodkorstjes, die vallen namelijk zo fijn op de grond
borden, die vallen ook zo fijn
bestek, daar kan je leuk mee zwaaien
afstandsbedieningen
de rits van mijn jas
mijn vriendinnetje in de spiegel (zij is zo leuk!)
alles wat van papier is gemaakt, want dat smaakt zo lekker
sleutels
volle bekers
de tandenborstel van mijn zus (die is zoveel mooier dan de mijne)
de oorbellen van mama als ze deze in heeft
alles wat bling bling is
de haren van mama

Ik snap echt niet waarom ik zo vaak “nee” moet horen als ik lekker rustig aan het spelen ben. Het is dan toch ook logisch dat ik tegenwoordig gewoon hard ga brullen als mijn speeltjes worden afgepakt? En ja, dan gooi ik mezelf nog wel eens omver uit woede. Het is ook niet dat ik weg kan rennen of zoiets. Maar geloof me, ik heb van mijn grote zus geleerd hoe ik mezelf later nog dramatischer op de grond kan gooien en dan vooral op straat of in de supermarkt. Dus mama en zus, geef mij gewoon mijn speeltjes als ik dat wil. Anders zullen jullie mijn wraak wel merken (zodra ik eindelijk besluit te gaan kruipen en dan lopen). Gna gna gna.