Gastblog oma: mijn eerste brieven aan Veerle

1.

Hoi lieve kleine, Veerle. Vandaag ben je precies een week oud en ik ben nog steeds niet aan je brief begonnen. Wat een slome oma, hè? Nou ja, jij hebt ook helemaal geen haast gemaakt om geboren te worden, dus nu staan we eigenlijk een beetje quitte.

We hebben erg lang op je gewacht, bijna meer dan vijf weken! Alleen maar omdat je grote ZUS zich destijds te vroeg aankondigde, stonden wij ruimschoots van tevoren met zijn allen in de startblokken om je te verwelkomen. Je hebt in die periode ook al een keer gezellig met je moeder in het ziekenhuis mogen logeren, want aanvankelijk leek het erop dat je de huur voortijdig wilde opzeggen. Alle hulptroepen gealarmeerd, ik midden in de nacht met je tante Bobijn richting jullie huis, maar nee hoor! Alles voor noppes. Gelukkig maar, nu heb je alle tijd gekregen om een dikke super-op-tijd-bolle-wangen-hap-toet-baby te worden!

Uiteindelijk gingen opa en ik na de wake up call van je papa samen op pad. In het pikkedonker, ‘s nachts om een uur of twee, drie. Een luxe tijd: nergens een file te bekennen, alleen af en toe een slaperige vrachtauto. Toen we al bijna in het ziekenhuis waren aangekomen, belde jouw papa ons nog een keer op. Eerst schrok ik van zijn telefoontje, want ik dacht dat je er al was en ik mocht juist bij je bevalling zijn, zoals was afgesproken! Maar hij stelde een heel bijzondere vraag. Of opa zijn dochter –jouw mama- ook nog even een zoen wilde komen brengen? Natuurlijk wilde hij dat. In ganzenpas  (nee, niet à la GONNIE! Daar zal ik het later nog met je over hebben!) koersten wij richting verloskamers.

Daar lag jouw mama, met toeters en bellen aan de buitenkant van je kamertje gehangen om alle dittems en dattums te meten. Nergens voor nodig, je hartje tikte fantastisch, zo blij was je dat wij op tijd waren.

En zal ik je iets verklappen? Iets heel bijzonders wat niet veel opa’s zullen meemaken? Hij mocht van je mama blijven en zag jou ook geboren worden. In hetzelfde ziekenhuis, waar wij vroeger je tante Bobijn op de wereld zetten. Zelfs bijna in dezelfde verloskamer. Grappig, hè?

2.

Direct na je geboorte werd je bij je mama op haar buik gelegd. Dat vond je vast heel gezellig.  Alsof je boven op het dak van je eigen huisje lag! We waren allemaal heel bij dat je er was en bewonderden om beurten je uiterlijk en je naam. En natuurlijk feliciteerden we je mama en papa uitbundig met hun knappe tweede dochter.

Je huur was nu officieel opgezegd en je inwendige woning werd dus ‘onbewoond verklaard’. Toen de placenta en het vlies los kwamen, ging de verloskundige uitgebreid controleren of je niet stiekem wat ‘spulletjes’ bij je verhuizing in de baarmoeder had achtergelaten. Dat was zo grappig! Heel duidelijk kon ik nu in het echt zien hoe jij bij jouw mama in een soort reusachtige tent had mogen wonen. Maar je had binnen alles keurig opgeruimd, hoor.

Toen kreeg je wat te drinken van de verpleegster, om te vieren dat je er was. Als een poesje likte je met je babytongetje de melk uit een klein bekertje. En ik kon al helemaal voor me zien hoe jij later aan allemaal ijsje zal gaan likken, waar ik je stiekem op zal trakteren. Niet aan mama en papa verklappen, hoor, dat ik dit van plan ben! Oma’s mogen je altijd verwennen, vind ik.

Toch kwam nog even de kinderarts langs. Een beetje voor de zekerheid, maar natuurlijk ook omdat hij graag zo’n mooie baby wel eens in het echt wilde zien. Hij pakte jou op en liet je een paar centimeter naar beneden vallen en toen jij direct je armpjes en beentjes uitspreidde, zei hij dat je voor je vliegdiploma geslaagd was. Wat was ik trots op jou. Je eerste vliegdiploma!

3.

Op je eerste dag in deze wereld kwam je GROTE ZUS in het ziekenhuis langs. Jullie kennismaking met elkaar! Ik was er toen niet bij, ik was allang weer thuis, maar ik heb het feestje dankzij een kort filmpje toch nog een beetje virtueel kunnen meemaken. Sanne aaide jou. Echt waar, ik zag het zelf! Zo blij was ze dat ze een zusje had gekregen.

Ik kan me nog herinneren dat mijn broertje geboren werd. Jouw mama’s oma vertelde me destijds dat ze een baby’tje in de buik had. Daarom kon ze me niet te lang op haar schoot verdragen. Ze probeerde het me uit te leggen aan de hand van een leeg luciferdoosje, waar ze een lucifer instopte en er vervolgens weer uitschudde. Zo moest dat baby’tje dus ook uit haar buik komen. Een ingewikkeld verhaal waar ik nog lang niet aan toe was. Ik snapte er uiteraard geen bal van.

Op hun slaapkamer stond van de ene op de andere dag een in mijn ogen reusachtige wieg. Ik moest op mijn tenen gaan staan om over de rand heen te kunnen kijken. Daar zou het baby’tje straks in komen liggen, vertelde mijn moeder. Als het zover was. Een paar keer gooide ik mijn beer erin en riep enthousiast: ‘Mama, mama! Baby!’ Ik weet nog goed dat mijn moeder met mijn actie niet blij was: ze kon telkens de wieg opnieuw gaan verschonen. Want mijn speelgoedbeest mankeerde van alles: losgedraaide poot, een gat ergens onder zijn oksels waar zaagsel uitstroomde, een verdwenen glazen oog, een mottige vacht die aan alle kanten plakte. En vooral een oude vertrouwde tenenkrommende slaaplucht. Ergens staat me nog bij dat ik daarna niet meer in hun slaapkamer mocht komen.

Toen mijn broertje ten slotte in de wieg lag en iedereen de baby kwam bewonderen, vond ik hem in vergelijking met mijn beer wel een beetje tegenvallen. Hij was ieniemienie klein en kon nog helemaal niets!

Waar mijn stuk speelgoed uiteindelijk gebleven is? Geen idee. Opgegeten door de tand des tijds, vermoed ik.

Zal Sanne zich later ook kunnen herinneren dat ze jou voor de eerste keer zag en opeens GROTE ZUS werd?

4.

Gisteren nam je mama jou mee naar de grote CONTROLE in het ziekenhuis. Niet voor jou, maar voor haarzelf. Omdat jij geboren was, moest jouw mama na zes weken door de gynaecoloog gecontroleerd worden. Niks belangrijks, hoor. Ik hoefde er ook niet bij te zijn, want ik mocht op je GROTE zus passen. In de wachtkamer. Te midden van allemaal andere wachtende vrouwen met dikke buiken. Een vrouw met een mega-inwoning wilde weten of je nou een jongetje of een meisje was. Terwijl je helemaal roze was aangekleed! Nou ja, jongens kunnen ook best wel roze dragen, hoor! Maar meestal zie je dat moeders hun baby’s kleertjes aantrekken met de voor hun geslacht stereotype kleuren.

Weet je wat ik toen antwoordde? Ik schaam me er achteraf een beetje voor, maar ik vond haar vraag zoooooo dom dat ik er spontaan uitflapte: ‘Een jongetje, hij is vandaag net uit de kast gekomen.’ Omdat het vandaag precies zes weken geleden was dat je je huur bij je mama opzei. Gelukkig moest de vrouw lachen.

Natuurlijk wilde Sanne met jou en je mama mee de spreekkamer in, want stel je toch eens voor dat daar iets gezegd wordt waar zij later niets vanaf weet! Ze is echt jouw GROTE zus, ze wil overal met haar snufferd bij zijn. Zal ik je eens verklappen waarmee ik haar rustig en tevreden kreeg? Met de folder MOEDERS VOOR MOEDERS! Die ging ze uitgebreid en zwaar geïnteresseerd bestuderen en nam hem zelfs mee naar onze lunch om ermee naar andere lunch-kids te zwaaien en jou voor te stellen.

Toen we ten slotte weggingen, liet ze de folder op tafel achter. Klaar. Hij hoefde niet meer mee, ze had hem denk ik uit haar hoofd geleerd.

Lees ook: kinderen hebben overal een oplossing voor