Gastblog oma: hoe is het nu met mij?

De vraag

Inmiddels heb ik mijn eerste controle achter de rug. ‘Zag je ertegenop?’ vroeg iemand aan mij. Nou, nee dus. Ik voel me prima, het behandelingstraject dat we afgelegd hebben, heb ik weloverwogen uitgekozen en in principe moet nu dus alles in orde zijn. Dat klopte ook, de mamma care verpleegkundige was tevreden over het genezingsproces van mijn geopereerde borst. Dat het er nog steeds uitziet alsof er flink aan de onderkant geknaagd is, mag de pret niet drukken, WANT DAT HOORT ERBIJ. Ja, dat begreep ik ook ALLANG! En of ik daarvan wakker lag, anders geformuleerd: hoe is het nu met mijn psyche? Haar letterlijke woorden. Daar moest ik even over nadenken, want tja, wat moet ik daar nou op antwoorden?  Ik vroeg wat ze met haar vraag bedoelde. Haar boodschap was duidelijk: hoe verwerk je het als je van de ene op de andere dag tot kankerpatiënt gediagnosticeerd wordt? Ik krijg dan direct de neiging om daar flauwe grappen over te maken. Iets in de trant van SUPER, WAS EEN BIJZONDERE ERVARING, WIL IK GRAAG NOG EEN KEER MEEMAKEN, WAT EEN DOLLE BOEL! Maar daar zit ze niet voor, ze is bloedserieus. 

De fontein

Mijn gedachten gleden terug naar onze vakantie, in Amerika. We waren op mijn verzoek toch naar Las Vegas gegaan. Niet dat ik er per se om zat te springen om in zo’n nep stadje in de woestijn rond te banjeren, maar twee van mijn dochters hadden me bezworen dat het een prachtige ervaring is. Al die dikke, gokkende, etende, wandelende mensen in die bloedhitte vol pracht en praal en glim en glans, dat moet je gezien hebben, vonden zij. We waren het met hen eens. ‘Ga dan vooral naar die ene fontein’ had mijn oudste dochter aangedrongen. ‘Die spuit elk half uur op verschillende hoogtes op muziek. Heel bijzonder om te zien.’ 

De muziek

Dat deden we dus. We stonden tegen de balustrade geprakt -want het was druk- en zagen voor onze ogen hoe de spuiters van de fontein als dolfijnen uit het water tevoorschijn gleden en hoorden hoe de muziek begon aan te zwellen. Een heel bekend nummer: ‘Time to say goodbye.’ Ik stelde me voor hoe mijn oudste dochter hier destijds ook had gestaan en bewonderde in gedachten haar moed dat ze het had aangedurfd om tegen haar toenmalige vriendje te zeggen dat hij wat haar betreft kon zandzeepsodamineraalwatersteenstralen. Ook al hadden ze net samen een huis gekocht. En opeens voelde ik me intens gelukkig, ik was zo opgelucht dat ik hier mocht staan en dat het hele traject voorbij was en dat ik mijn leven zelf ook kon hervatten, een soort vernieuwde kans, niks geen tijd om afscheid te nemen, dat de tranen spontaan over mijn wangen stroomden. Mijn echtgenoot keek me schuin van opzij aan en greep mijn hand. ‘Huil je?’ Ik schudde mijn hoofd. Nee, ik huilde niet, o jawel, ik huilde wel. Puur van geluk!  We luisterden stil verder, onze vingers innig in elkaar verstrengeld.

Het antwoord

‘Hoe het met mijn psyche is?’ herhaalde ik de vraag van de mamma care verpleegkundige. ‘Het gaat goed met mij. Ik voel me een gelukkige en bevoorrechte vrouw, met een lieve man, vier pracht kinderen en dito aanhang en met een tsunami aan kleinkinderen.’ 

Het jaar is nog niet voorbij, dat is het enige minpuntje, maar ik ben inderdaad een gelukkig mens. 

Lees ook: de eerste grote controle