De eerste maand kleuterschool is voorbij gevlogen. En het is mij alleszins meegevallen. De ochtenden met kreten zoals “ik wil niet naar school” zijn op één hand te tellen. Ook meester Mike beaamde dat het boven verwachting goed ging en ze nog geen traan om haar ouders heeft gelaten. Mijn kleine meisje wordt zo groot. Het helpt natuurlijk dat ze zo dol is op haar meester. Ze heeft zelfs koekjes voor hem gebakken (in hartsvorm) en was in tranen toen ik zei dat ze deze niet diezelfde avond nog bij hem langs mocht brengen. Ik kon haar er niet van overtuigen dat hij niet in de school woont. Laatst had ze bijvoorbeeld ook een nieuw shirt aan en ze kon niet wachten om het aan hem te laten zien. Zou mijn moppie misschien een eerste verliefdheid hebben? Ach, als dat haar schooltijd leuker maakt. Toch waren er wel twee momenten dat mijn moedershart brak en ik me realiseerde dat de kleuterschool ook mij vormt.

De meester was ziek

De eerste keer was vorige week donderdag. Mijn lieve kleuter kwam thuis en was in tranen. Meester Mike was die dag niet op school geweest, want hij was ziek. Nu had ze de hele dag bij een andere juf moeten doorbrengen en daar was ze erg verdrietig over. Zo erg, dat ze voor het slapen gaan met tranen in haar ogen zei dat ze echt niet terug wilde. De volgende ochtend was dat ook het eerste wat ze opmerkte bij het ontwaken. “Ik wil niet naar de blauwe juf”, zei ze waarna ze weer begon te huilen. Het waren echt tranen van verdriet en ik had zo met haar te doen op dat moment. Ik hoopte gewoon vurig dat meester Mike een eendagsgriepje had en weer voor de klas zou staan. De weg naar school heeft nog nooit zo lang geduurd. Gelukkig was de meester inderdaad weer helemaal opgeknapt en kon ik een stralende kleuter bij hem afleveren. Meester Mike, je mag voorlopig niet meer ziek worden!

Een verjaardagsfeestje

Het tweede mijn hart in duizend stukjes moment was nog geen dag later. Zo snel als het kan gaan in een kleuterklas ontstaan er al heftige vriendschappen. Zo heeft dochterlief een vriendinnetje met wie ze vaak genoeg ruzie heeft, maar wie ze ook elke keer weer opzoekt.  Afgelopen vrijdag was de onenigheid geëscaleerd. Ik heb werkelijk geen idee waar de ruzie over gegaan is, maar het vriendinnetje was blijkbaar zo boos, dat ze had gezegd dat mijn meisje niet meer op haar feestje mocht komen. Niet dat ze er ooit voor uitgenodigd was hoor, maar toch was ze erg ontdaan over. Het breekt je hard om de tranen in haar ogen te moeten zien terwijl ze haar verhaal doet. Toen ik haar vroeg hoe ze daar op gereageerd had, wist ik dat het wel goed zou komen met mijn kleuter. Ze had namelijk duidelijk gemaakt dat het vriendinnetje dan ook niet naar haar baby zusje zou mogen komen kijken. “Ik geen feestje dan jij ook geen feestje”.

Of het de hormonen zijn of het moedersgevoel weet ik niet. Ik weet alleen dat het voor mij ook echt even wennen is om mijn meisje niet voor al het leed te willen beschermen. Dat soort momenten horen nou eenmaal bij het leven en ze zal geheid nog vaker thuiskomen met een gebroken hart. Soms kan ik niet meer zijn dan een luisterend oor en dat is best moeilijk. Ook een leerproces voor mij dus.

Lees ook: of ze nog een jaar extra kan kleuteren

Gerelateerde posts:

Help mij me voor te bereiden op de kleuterklas Kleuterjuf, dit kan niet! Naar school: meerdere gebroken harten, maar ook veel liefde Weten ouders het nou echt altijd beter?