Dan weet je zeker dat de vakantie voorbij is

Afgelopen zaterdag zijn wij teruggekomen van vakantie. Het was een heerlijke 3 weken dat we even van de Nederlandse bodem verdwenen waren en in Frankrijk vertoefden. De tijd was voorbij gevlogen en we hadden er best nog een weekje aan vast kunnen / willen plakken. Maar ja, dat was niet ingecalculeerd en dus stonden we zaterdagochtend vroeg op om de hele rit naar huis in één keer te doen. Echt gezellig was het niet.

Groot verdriet

De rit begon met een zeer ontroostbare kleuter, omdat de vakantie voorbij was en ze echt gewoon nog niet naar huis wilde gaan. Ze vond het zelfs geen probleem om in haar eentje achter te blijven als het nodig was. Haar grotere zus was ook wat stilletjes van het idee dat de vakantie voorbij was. Eigenlijk waren we allemaal een beetje in mineur, maar de jongste spande toch echt de kroon. Het eerste uur was vol tranen. Toen leek het even rustig te zijn om vervolgens weer in vol ornaat terug te keren. “Ik wil niet naar huis” leek haar mantra te zijn meerdere keren per dag. Ik snapte het verdriet absoluut, maar was er op een gegeven moment wel klaar mee. Vooral omdat ik zelf niet veel geslapen had.

Het ontbijt voor de tweede keer

De jongste en de oudste hebben nog wel eens de neiging wagenziek te worden. We hadden dus van tevoren van die speciale anti-misselijkheidsbandjes gehaald. Het leek wel aardig te werken gedurende de vakantie, maar tijdens de auto rit naar huis hebben beiden hun ontbijt weer tevoorschijn weten te toveren. De geur was nogal overheersend, wat de reis niet aangenamer maakte. Gelukkig had ik wel reservekleding in het auto net gedaan zodat ze niet in hun natte vieze kleren hoefden te blijven. Maar die geur kreeg ik niet weg. Uiteraard had ik met de oudste ook een stuk minder medelijden. Ze was zo eigenwijs om te lezen tijdens het rijden. We hadden haar daar al meerdere keren voor gewaarschuwd en helaas ook gelijk gekregen. Beetje jammer alleen dat de zak ietwat te klein bleek voor haar ontbijt.

Tolwegen

Vorig jaar heb ik een keer stil gestaan bij zo’n tolweg dat we ons kaartje niet konden vinden. Toeterende Fransen helpen niet voor je zenuwen kan ik je zeggen. Gelukkig hadden we natuurlijk nu die tolbadge wat echt een verademing is. Waar we niet op gerekend hadden was de hoogte van de auto. Zo kwamen we uit bij een slagboom waar we niet doorgelaten werden. De dame achter het knopje was aan het ratelen tegen mij in het Frans. Het enige wat ik verstond was dat ik naar rechts moest. We dachten dat de slagboom kapot was, dus met veel precisie reed ik achteruit en schoof naar een poortje verder. Nou, daar ging het uiteraard ook niet omhoog. Gelukkig hadden we nu een vriendelijke Engelssprekende man achter het knopje: we waren te hoog voor de tunnel en moesten helemaal naar rechts om de tolweg te verlaten. Bedenk dan dat we helemaal links stonden en dat ik dus eerst weer achteruit rijden moest om dan vervolgens alle aankomende auto’s moest ontwijken om helemaal rechts te eindigen. Het zweet klotste onder mijn oksels! Voor de relatie zijn dit soort momenten ook wat minder, want ik moest manlief toch echt even duidelijk maken dat maximaal 2 meter niet hetzelfde is als 2 meter 10.

Hoe een ANWB tolbadge kopen een heel gedoe werd

iPad

Omdat de kabel van de dvd-speler kapot bleek te zijn, hebben we de kinderen hun iPads gegeven. Noor dan dus ook, want die slaat gelijk aan als ze zo’n schermpje ziet. Gelukkig had ik een voorzienbare blik en ze volledig opgeladen. Had alleen niet bedacht dat ze toch leeg zouden gaan. Noor was heel lang in haar element met haar iPad en lekker aan het scrollen. Tot het noodslag toe sloeg en de accu leeg was. Haar scherm vloog door de auto heen en ze begon heel hard te krijsen. Oncontroleerbare diepe snikken dat ze niet meer scrollen kon. Ik had wel een powerbank mee, maar voordat er genoeg accu in zit ben je wel minuten verder. Met een luid krijsend kind duren die minuten heel lang kan ik je zeggen. We hebben dit helaas 3 keer moeten doorstaan tijdens de gehele rit. Volgend jaar dus meer powerbanken mee zodat er altijd 1 iPad voldoende accu heeft.

Noor vertelt: dat begrijp je toch ook wel?

Verder is de reis zeer voorspoedig verlopen en we hebben we ook nog enkele afleveringen van Moordzaken Podcast (aanrader) kunnen luisteren. Maar ik was wel gesloopt na 11 uur in de auto met al het geen gebeurde in de auto. Ik was gelijk weer aan vakantie toe. Maar dan misschien zonder kids 😉