Soms kan het leven ineens heel raar lopen. Vorige week vertelde ik nog vol trots, dat onze peuter zo’n lange afstand had afgelegd. Dezelfde avond nog heeft zij met één ongelukkige sprong, niet alleen haar mobiliteit, maar ook haar vakantie beëindigd. Sanne vond namelijk dat ze nu wel heel goed kon klimmen en springen en had dan ook het geniale plan opgevat om van haar bed via het nachtkastje naar het andere bed te springen. We hadden haar al vaker gezegd, dat dit echt geen goed idee was en er ongelukken van konden komen, maar blijkbaar voelde zij zich onoverwinnelijk, want die dinsdagavond wilde ze haar zusje haar kunstjes laten zien.

We hoorden een flinke klap en daarna twee gillende dochters. De een zat met haar voet vast in het nachtkastje en de ander was aan het gillen, omdat de voet van haar zus dus vastzat in het nachtkastje. De bevrijding was simpel, maar de aftershock was des te groter. Sanne was zo heftig aan het huilen, dat ze er gewoon misselijk van werd. Veerle bleef verdrietig om haar oversture zus. Eventjes overwogen we al naar de Eerste Hulp te gaan, maar we besloten de nacht eerst af te wachten.

De nacht echter was één grote ramp. Sanne deed vluchtige slaapjes om daarna weer wakker te worden van de pijn in haar voet. De volgende ochtend kon ze nog steeds niet staan op haar been. Bovendien was er ook geen enkel teken van een kneuzing of iets dergelijks, dus we vermoedden dat er wellicht iets gebroken was. Aangezien ze in Italië het concept van een huisarts niet kennen, betekende dit dat we gelijk naar het ziekenhuis moesten. En geloof me, dat wil je niet in Italië!

Ik herinner me van vroeger van de ziekenhuisbezoekjes in Italië, dat deze altijd erg lang duurden. Ik had manlief dus al enigszins voorbereid op een lange zit, maar zo erg als het uiteindelijk was had ik van tevoren niet kunnen bedenken. Het duurde maar liefst vijf uur voordat de dokter naar Sanne wilde kijken. Ik heb zelfs nog geklaagd, gehuild en de zwangerschapskaart gespeeld om eerder geholpen te worden, maar ze waren immuun voor mijn gevoelens of hormonen. Vijf uur met een twee- en driejarige is lang wachten, kan ik je zeggen. Bij de dokter zelf waren we vijf minuten binnen en toen stuurde ze ons al door voor een foto. Bijna alle andere wachtende patiënten waren doorgestuurd voor een foto, dus mijn inziens had ze daar ook wel mee kunnen beginnen. Het had in ieder geval een hoop tijd gescheeld. Vervolgens moesten we nog eens anderhalf uur wachten op de orthopeed, want uit de foto was gebleken dat de onderbeen van Sanne gebroken was. Van verdriet, vermoeidheid en hormonen barstte ik uiteraard uit in een enorme huilbui. Iedereen in de wachtkamer keek me verwonderd aan. Ja sorry, ik ben een moeder! Welgeteld 7 uur later en een gipsbeen rijker konden we eindelijk weer terug naar de camping.

De orthopeed had ons laten weten dat na een week Sanne zou moeten terug komen voor loopgips. Aangezien ze toch niet meer kon lopen of zwemmen en we eigenlijk wilden dat haar loopgips in Nederland gezet zou worden, hadden we besloten de vakantie met enkele dagen in te korten en weer eerder naar huis te gaan. Morgen eerst een ochtendje ziekenhuis en dan gaan we nog even genieten van de zon in ons kikkerlandje voor we weer aan de harde arbeid moeten. Het is hoe dan ook een vakantie om nooit meer te vergeten!

Gerelateerde posts:

Het eerste bloedonderzoek na weer een miskraam is gestart Toch een oorzaak voor de miskramen? Over enkele weken word ik geopereerd Sofieke is thuis! Wel met wat extra zorg…