‘Gaan jullie nog trouwen?’ ‘Wanneer gaan jullie trouwen’ ‘Jullie zijn zeker al stiekem getrouwd?’ Nee, nee, nee! Ik had het idee dat ik het van de daken moest schreeuwen. We wilden helemaal niet trouwen in de zwangerschap. Waar bemoeide iedereen zich ineens mee?

Toen ik op mijn 22e aan de omgeving vertelde dat ik zwanger was, nog tijdens mijn studie, ging iedereen er vanuit dat het een ongelukje was. Een tweede aanname die ze deden was dat mijn vriend en ik dan wel snel zouden trouwen. Een enkeling dacht zelfs dat ik de jongen (een paar jaar ouder en met huis en baan) erin had geluisd. Ja, mensen, complottheorieën te over. En hoe meer ik ze probeerde te overtuigen, dat het echt de bedoeling was, en dat we níet gingen trouwen, hoe minder ze het gingen geloven.

Kijk, trouwen leek me best leuk. Later zijn we dan ook alsnog getrouwd. Maar er waren een paar redenen om het op dat moment niet te doen.

Ten eerste: ik wilde niet trouwen met een dikke buik, want daar vond ik geen zak aan. Ik wilde een killing strakke jurk die iedereen zou verbazen, en dat lukt niet met een baby op komst. Toen we twee jaar erna trouwden was dat ook nog lastig trouwens.

Ten tweede: een trouwfeest leek mij een stuk minder leuk als zwangere. Je mag niet drinken, bent moe en als de rest wel dronken is, is daar geen jota aan. Liever niet dus, want als het goed is trouw je maar één keer en dat moet perfect zijn!

En ten derde: waar bemoeide iedereen zich ineens mee? Er waren zelfs mensen die achter mijn rug om zeiden dat ze ons nog wel zagen trouwen in de zwangerschap. Terwijl ik net had gezegd van niet. Waarom in vredesnaam?

Blijkbaar gaat er bij veel mensen iets mis in hun hoofd als je de verkeerde volgorde doorloopt. Je hoort eerst te trouwen en dan aan kinderen te beginnen. Vooral oudere mensen snapten het niet. Ze probeerden ons zelfs nog te overtuigen om toch te trouwen. Want ‘het zou toch wel heel veel gedoe zijn, met die achternaam regelen enzo’. Ik vertelde dan bloedserieus dat de baby mijn achternaam zou krijgen als we niets zouden doen, wat ze helemaal raar vonden.

Natuurlijk kreeg de baby mijn achternaam niet, dat hebben we netjes geregeld. Ik vond het met dat gedoe wel meevallen. We gingen naar het gemeentehuis om de baby te erkennen en de achternaam te regelen, en na de geboorte kon de ouderlijke macht worden aangevraagd. Gedoe, tja, je moet er even voor gaan zitten. Maar volgens mij is een trouwerij regelen nog altijd veel meer gedoe!

De brutale mensen kregen steeds brutalere antwoorden van mij terug. Ik vertelde dat we, als ze zo bleven aandringen, naar een ver land zouden vliegen om stiekem te trouwen, zonder familie en vrienden. Uiteindelijk dimden ze, en toen de kleine geboren was vergaten ze dat hele trouwgebeuren.

Groot was dan ook de verrassing toen we een jaar later onze trouwplannen aankondigden. We hebben een supermooie dag gehad, met onze tweejarige zoon erbij. En ’s avonds kon ik lekker aan het bier, in mijn strakke jurk!

Ik ben Lisette, 32 jaar en moeder van drie kinderen. Voor MeervanMir beschrijf ik een aantal zaken die mij opvielen tijdens mijn eerste zwangerschap, tien jaar geleden. Omdat ik in die tijd studeerde voor verloskundige was ik mijn eigen proefkonijn ;). Je kunt meer van mij lezen op mijn eigen blog: www.lisetteschrijft.nl 

Gerelateerde posts:

Gastblog Lisette – Help, een oude kraamverzorgster! Baby hik De OGTT, oftewel de suikertest tijdens de zwangerschap Gastblog Lisette: Als het maar gezond is (clichés in de zwangerschap deel 1)