De eerste schoolweken van Noor

Het is alweer gewoon de derde schoolweek voor de meisjes. En ja, ik ben erg stil geweest de laatste tijd, maar dat had met werk te maken. Nu kan ik eindelijk wat meer vertellen over de school van Noor.

In één woord…

…Geweldig!!! Dat is de enige en juiste benaming die ik verzinnen kan voor de afgelopen schoolweken. We waren even bang dat het te zwaar voor haar zou zijn, maar integendeel. Ze fleurt helemaal op zodra we het schoolplein oplopen. Echt spartelende beentjes en keihard gelach zie en hoor je dan. Oké, aan het einde van de dag reageert ze net zo enthousiast op mij. Dus misschien kunnen we concluderen dat school gelijk staan aan mama? Hoe dan ook, ze is helemaal happy. De juffen beamen dat ook. Ze is daar de hele dag door blij aan het zijn en aan het lachen. Ook schijnt ze met iedereen contact te maken. Ik merkte dat zelf ook al de laatste tijd. Het bewust zijn van haar omgeving en gericht om aandacht vragen. Ook iedereen aankijken die tegen haar praat. Erg leuk om te zien.

Haar klas(je)

Noor heeft een klein klasje. Een heel klein klasje. Er zitten namelijk slechts drie andere kinderen bij haar in de klas. Drie jongetjes. Aandacht krijgt ze dus volop. Al helemaal omdat er altijd twee leerkrachten aanwezig zijn. Die oefenen de hele dag door met haar en de andere kinderen. Puzzeltjes, rozijntjes oppakken en veel gebaren. Althans, een vorm van communicatie. Daarnaast helpen ze met de zindelijkheidstraining. Ook komt er een fysio minimaal twee keer per week én heeft ze gewoon gym. Kortom, een vol en druk programma maar wat is ze er blij mee. Het was de uitdaging / prikkel die ze nodig had.

Mijlpaaltjes

Naast het actieve contact maken is er nog een bijzondere mijlpaal, die ik delen wil. Twee stuks eigenlijk. Als eerste kan ze tegenwoordig mama zeggen. Dit doet ze dan ook voortdurend, dus het is genieten. Als tweede pakt ze tegenwoordig de hand van degene in haar buurt als er iets gebeuren moet. Dan legt ze de betreffende hand op hetgeen gebeuren moet, zoals de iPad ontgrendelen, en dan kijkt ze je aan en wacht ze tot je het uitgevoerd hebt. Soms lichtelijk dwingend! Een ontwikkeling die ik alleen maar kan toejuichen.

Dus ja, school is absoluut geweldig voor Noor. Ik hoop spoedig nog meer leuke verhalen en mijlpalen te kunnen delen!

Gerelateerde posts:

Geen ellende van het consultatiebureau meer voor ons Een leven met Levend verlies Hoe de diagnose van Noor ook mijn redding was Gun je kind deze ontspanning!