Ongelooflijk dat het gewoon alweer vier weken geleden is dat ik in het ziekenhuis lag en eind van de avond onze kleine meid geboren werd. Het voelt echt meer als twee weken, wat ongeveer de tijd is dat we haar nu thuis hebben. En toch voelt het ook al helemaal normaal dat ze er is. Op de vermoeidheid na dan. Tijd voor een update!

Geen sonde meer!

Ja, dat voeden door een slangetje was van korte duur. Tot iedereens verbazing. Afgelopen vrijdagochtend trok mevrouw het er weer uit. Op dat moment leek ze al steeds beter uit de fles te drinken, dus mochten we van het ziekenhuis en de thuiszorg het zonder verder proberen. Uiteraard was ik daar hartstikke blij om, maar ergens vond ik het ook wel spannend. Wat als ze ineens weer weinig wilde drinken uit de fles? Want soms leek ze niet meer dan 50 cc aan te kunnen. Inmiddels zijn we bijna een week verder en tankt mevrouw rustig een flesje van 120cc weg. Daar heb ik dus geen zorgen meer over. Wel zou het fijn zijn als ze binnenkort het rechtstreeks uit de borst kan halen en ik dus wat minder hoef te kolven. Zo niet, dan speel ik nog wel even voor melkkoe (zoals de zussen het zo mooi verwoorden).

Lees ook: nog een nachtje ziekenhuis

Controle van de kinderarts

De arts die dienst had de nacht van de bevalling, is uiteindelijk ook degene die de verdere controles van Sofieke heeft uitgevoerd. Althans, nadat ze terug was uit het LUMC. Afgelopen dinsdag was de eerste afspraak sinds het ontslag uit het ziekenhuis. De kinderarts was zeer tevreden over de ontwikkeling van Sofieke en met name ook de onverwachte snelheid ervan. Ze benadrukte dat ons meisje echt heeft moeten vechten voor haar leven en dat ze weinig nog zulke ernstige meconium aspiraties meemaakte. Ik ben haar dan ook echt dankbaar dat ze zo snel gehandeld heeft die nacht vier weken geleden. Door het kordate optreden van alle betrokkenen zal ons meisje uiteindelijk er niets aan overhouden. Uiteindelijk ja. De kinderarts vertelde namelijk dat Sofieke nu een trauma heeft overgehouden aan de eerste twee weken. Elke prikkel, die ze toen binnen kreeg, was negatief. Het kan even duren voordat ze nieuwe prikkels als positief zal ervaren. Het klinkt misschien een beetje raar, maar ik herkende het wel. De eerste week thuis leek ze soms heel snel te ademen alsof ze in paniek was. Ze kon dan ook heel angstig kijken. Dat heeft ze gelukkig al minder. Het advies van de arts was om gewoon heel veel te bundelen, meer dan normaal, en haar niet te laten huilen. Ze moet zich weer veilig gaan voelen. Dus als je mij zoekt, dan ben ik aan het knuffelen met Sofieke. Zulke adviezen volg ik graag op.

Lees ook: Sofieke alweer tien weken!

Gerelateerde posts:

En toen was ik geopereerd afgelopen maandag baby wrijft in ogenBaby wrijft in ogen: de orthoptist waarschuwt voor het gevaar Een nachtje in het ziekenhuis En toen zaten we in thuisquarantaine