Gastblog Noor: een nieuw bezoekje aan de oogarts en update

Allereerst iedereen bedankt voor alle lieve berichtjes die mijn moeder en ik ontvangen afgelopen week na mijn avontuur met de ambulance. Mijn moeder vond het heel bijzonder om te lezen hoe iedereen met ons meeleeft. Inmiddels gaat het echt een stuk beter met mij, maar ik ben nog niet helemaal koortsvrij. Gelukkig heb ik geen rare stuipen meer gehad en lijkt het erop alsof ik bijna weer beter ben. Ondertussen geniet ik uiteraard wel van de extra aandacht die ik van mijn mama krijg.

Vandaag stond er nog een ziekenhuisbezoekje gepland, namelijk die aan de oogarts. De drie maanden zijn voorbijgevlogen en vandaag zouden we horen of mijn ogen vooruit waren gegaan of niet. Zou het afplakken gewerkt hebben? Ondanks dat ik nog niet helemaal lekker was, wilde mama toch de afspraak door laten gaan. Anders zou het weer zo lang duren.

Ik vond de mevrouw van het ziekenhuis dit keer niet zo lief als vorige keer. Ze deed druppeltjes in mijn ogen en die prikten. En elke keer als ik in slaap viel, maakte zij me weer wakker om naar mijn pupillen te kijken. Je begrijpt dan ook dat ik dus niet naar haar ging luisteren als ze me vroeg om naar haar te kijken. Elke keer scheen ze dat irritante lichtje in mijn ogen. En vreemd genoeg kon ik het niet weerstaan om er naar te kijken. Ze draaide het om mij heen en ik bleef het gewoon dwangmatig volgen. Daar ging mijn vrije wil. Vervolgens hield ze allerlei verschillende glazen voor mijn ogen waardoor ik steeds anders zag. Het was een beetje raar, maar voornamelijk vermoeiend. Ik wilde eigenlijk gewoon slapen.

Nou ben je zeker wel nieuwsgierig naar de uitkomst? Dat was mijn mama ook wel. Als ze het goed begrepen heeft, is het als volgt: Ik kan prima zien met mijn ogen. Mijn ene oog heeft een kleine cilinder en de andere een beetje plus, maar beiden onvoldoende voor een brilletje. Mijn ogen zijn dus eigenlijk top! Het loensen lijkt wel iets verminderd door het afplakken, maar naar alle waarschijnlijkheid word ik als ik 2 ben er aan geopereerd. Het zou nu ook al kunnen, maar ik ben eigenlijk nog te klein en onvoldoende te meten. Daarom doen ze het liever pas later als ze zeker weten wat de “afwijkingen” zijn. Mijn mama vond het prima en zal tot die tijd braaf door blijven plakken. Wel werd nog even gezegd dat ik niet 3D zou kunnen zien en daardoor geen chirurg zou kunnen worden. Dat was net mijn droombaan! Hahaha, nee hoor. Ook dat zullen we wel zien tegen die tijd (mooie woordspeling hè).

Al met al dus geen slecht bericht vandaag. Voorlopig mag ik elke 2 à 3 maanden terug naar de oogarts om de ontwikkeling te meten, maar ik heb alle vertrouwen erin dat het goed komt. Dan ga ik nu eindelijk slapen.