Oma Bobje vertelt: Harry Potter boeken

Gisteren op ‘leuke woensdag’ namen de oudste twee kinderen van onze dochter verrukt al mijn Harry Potters mee. Het ruimde heerlijk op, want de boeken staan echt volumineus in de kast en nu heb ik wat meer ruimte gekregen voor andere boeken. 

Toen ik nog lesgaf, had ik successievelijk alle delen aangeschaft en telkens in de les besproken hoe erg ik me verheugde op het lezen ervan. Ik ontdekte al gauw dat er onder de leerlingen ook ware Harry-Potter-haters zaten. Die vonden de delen te dik en te langdradig en werden zo langzamerhand ook moe van al dat Harry-Potter-lawaai om hen heen. Lekker tegendraads reageren hoort een beetje bij deze leeftijdsgroep. 

Zodra het laatste deel verscheen, vroeg de plaatselijk boekhandel of ik ook wilde komen op ZIJN Harry-Potter-avond, omdat hij van plan was grootse aandacht aan het laatste deel te besteden. Nee dank je wel voor de uitnodiging, echt geen tijd. Maar ik wilde wel graag een exemplaar reserveren. Toen ik het boek de volgende dag ophaalde en belangstellend informeerde naar het aantal kinderen en verkochte exemplaren, riep hij dwars door de winkel: ‘Ja, erg leuk allemaal, maar JIJ HAD GISTERAVOND GEEN ZIN, HE?’ Waarop ik in de lach schoot en hij zich toen pas realiseerde dat zijn opmerking toch ook wel een beetje dubbelzinnig klonk. Hij bloosde aandoenlijk.

Tijdens een van mijn lessen probeerde ik de leerlingen later uit te leggen dat het voor J.K. Rowlings best een soort afscheid van meneertje Pottermans geweest moet zijn, toen ze met het zevende deel klaar was. ‘Wie weet gaat ze zich nu vervelen,’ opperde ik, ‘en zal ze het schrijven gaan missen. Want voor het geld hoeft ze niets meer te doen, ze is plofje rijk, maar misschien heeft ze geen energie meer om een nieuwe serie te creëren.’ Luid geloei in de klas, ‘wat een belachelijke opmerking, hoe kan u dat nou weten, misschien bent u jaloers op haar,’ leerlingen vinden het altijd heerlijk om het niet met je eens te zijn en een discussie uit te lokken. Scheelt weer lestijd. We kwamen er samen niet uit en dat hoefde wat mij betreft ook niet, want ik had hun beloofd om een stuk uit deel zeven voor te lezen en ik moest mijn belofte nog inlossen. 

‘Oma,’ zei mijn oudste kleindochter verbaasd, terwijl ze haar ‘buit’ controleerde, ‘wat jammer nou, je mist deel acht.’ Maar ik wist zeker dat ik Harry Potter compleet had, dus dat werd een gezellige nietes-welles-discussie. Waarop onze dochter tussenbeide kwam en haar uitlegde dat er ACHT films bestonden: ‘Deel 7 is in tweeën geknipt.’  

Hmmm. Eigenlijk wist ik dat wel. Ik ben blijkbaar zo langzamerhand ook een beetje uitgeharrypotterd.