Noor vertelt: wat flik je mij nou?

Hallootjes! Daar ben ik weer. Ja, het was even stil, maar mijn mama had het erg druk gehad en echt veel noemenswaardige dingen kon ik je toch niet vertellen. Tot nu dan! Want wat ik nou weer heb beleefd. Of beter gezegd: wat die ouwelui mij hebben aangedaan!

Houdini is er niets bij

Laten we beginnen bij mijn ontwikkeling. Papa en mama merken dat ik zowel lichamelijk als cognitief figuurlijk stapjes aan het maken ben. Ze juichen het vol enthousiasme toe. Tot op een bepaalde hoogte dan. Want ik heb ontdekt dat ik mijzelf ook buiten prima kan voortbewegen op mijn billen. Dat er dan elke dag een broek kapot gaat, is niet echt mijn probleem. Door mijn luier voel ik daar toch niets van. Dat mama dan weer nieuwe moet kopen is maar nevenschade als je het mij vraagt. Maar dat is dus niet hun grootste zorg. Papa was laatst even bezig in de schuur. Ik denk dat hij welgeteld 3 minuten binnen is geweest. En toen was hij mij kwijt! Ik heb namelijk ontdekt dat er een wereld is naast onze achtertuin. De straat bijvoorbeeld is een heerlijke plek om te zitten. En dan het liefst in het midden van de kruising. Papa en mama waren er wat minder enthousiast over en proberen nu elke route uit de tuin te versperren. Maar ja, ook ik kan gaten ontdekken in de bosjes of over een ladder klimmen. Heel flauw kan ik nu dus minder naar buiten dan voorheen, want er moet nu altijd een ouder bij aanwezig zijn. Doe ik eindelijk weer eens iets nieuws, beperken ze het gelijk.

Dit was niet de bedoeling

Vorige week mochten wij naar Disneyland Paris met het gezin. Super leuk natuurlijk. Ik heb vele shows mogen bewonderen en een knuffel gekregen van één van de danseressen. Daarnaast hebben ze er ook gewoon fantastische attracties. Ikzelf ben zeer groot fan van It’s a small world, maar ook het spookhuis kon mij zeker bekoren. Op een gegeven moment mocht ik mee de Coast Crusher in. Mama vond dat wel spannend, want dat gaat op flinke snelheid en deels in het donker. Ze was bang dat ik ook mijn bril zou verliezen. Maar ook dit ritje vond ik zeer vermakelijk. Op een gegeven moment wilde papa in The Avengers. Daar was geen wachtrij, dus mijn ouwelui dachten dat het wel een rustig ritje zou zijn. Sofieke mocht er niet in, dus die ging wat anders doen met mama. Lucky her. Want je raadt het vast al: The Avengers is allesbehalve een relaxed ritje. Het is gewoon een achtbaan met enorme versnelling én een looping in het begin. Ik ging dus over de kop! Je begrijpt vast wel dat ik dit niet zo cool vond en dit ook kenbaar heb gemaakt aan mijn vader. Laten we wel zeggen, ik begrijp er natuurlijk geen hol van als ik op de kop hang en kan het dan ook niet waarderen.

Maar weet je wat nog het ergst is? Toen papa het aan mama vertelde moest ze keihard lachen. Tranen over haar wangen rollend. Elke keer als ze het aan iemand vertelt, begint ze weer met lachen. Hoe bedoel je, ontaarde moeder!