Mijn week van zorgen tot niets aan de hand

Het was een emotionele week de afgelopen week. En ja, daardoor was het ook even stiller. Ik was namelijk opgenomen in het ziekenhuis. Totaal onverwacht helaas. Ik zal een beetje probeer uit te leggen hoe het allemaal verlopen is.

De dinsdag

De ochtend begon vrij normaal. Ik moest bloedprikken met Veerle en daarvoor waren we wat later op school. Ik weet nog exact hoe laat, want we hadden er een soort van grap van gemaakt over hoe goed ik inschatten kan. Op school kletste ik nog wat met de juf en merkte al dat ik mij vreemd voelde. Ik viel bijna om toen ik 2x tegen de deurpost aanliep. Het draaide een beetje in mijn hoofd. Thuis leek de duizeligheid toe te nemen. In dusdanige vorm dat ik de assistente van de huisarts belde om te vragen wat ik er tegen kon doen. Deze stuurde gewoon de huisarts naar mij toe. Zij voerde allerlei testjes bij mij uit en gingen vervolgens overleggen met de neuroloog. Voordat ik het wist lag ik in de ambulance en ging ik met gillende sirenes naar de spoedeisende hulp.

In het ziekenhuis werden er nog meer testjes gedaan. Ik merkte toen dat ik niet meer met links mijn neus aan kon raken. De dienstdoende arts zei dat ze vermoedden dat ik een cva, oftewel een herseninfarct, aan het hebben was. Op de CTA zagen ze nog niets, maar dat betekende niet dat er geen onderweg was. Het gevolg? Ik werd getromboliseerd. Ik kreeg een spuitje waardoor mijn bloed enorm dun werd en een infarct voorkomen zou kunnen worden. Betekende wel dat ik 48 uur aan de monitor moest en in ieder geval 2 uur lang het bed niet uit mocht. “Mevrouw, het is ernstig”.

De woensdag

Na een nacht dat ik elke 2 uur wakker gemaakt werd, kreeg ik in de ochtend een hand vol pillen. Was dat mijn nieuwe toekomst? Mijn ochtendmedicatie bestond uit 4 bloedverdunners, 1 maagbeschermer en een zakje bloedverdunner. De verpleegkundige liet wel weten dat de dag erna in ieder geval het maar 1 bloedverdunner zou worden. Vlak daarna kwam de fysiotherapeut om mijn motorische vaardigheden te checken. Dat bleek uiteraard allemaal in orde. Eind van de ochtend sprak ik de assistent-neuroloog voor het eerst. De boodschap was duidelijk. Ik had een tia gehad of een dreigende herseninfarct en zou voor altijd medicatie krijgen. Het kon niet iets anders zijn. Dat kwam wel even binnen. Ook al voelde ik mij verder prima.

De donderdag

Op de deze dag zou ik een MRI krijgen en dan zouden ze zien wat en of er schade was in mijn hoofd. Vlak daarvoor had ik eerst nog een gesprek met de assistent-neuroloog en mijn ouders. Om toch nog even de diagnose door te nemen. Ik weet nog zo goed dat mijn vader expliciet vroeg of het ook wat anders kon zijn dan een tia of herseninfarct als er niets op de MRI te zien zou zijn. De assistent-neuroloog antwoordde met “hoogst onwaarschijnlijk”. Tja, een bevestiging van wat ze de dag ervoor zei. Inmiddels was ik al aan het accepteren dat ik voor altijd bloedverdunners zou slikken en tot een risico groep behoorde. Ik was er tenminste nog en zonder enige schade (anders dan emotioneel). De afwijking in mijn genen (zie artikel hieronder) bleek gelukkig geen verband te hebben.

Toch een oorzaak voor de miskramen?

De vrijdag

Na een extra nachtje in het ziekenhuis was de vrijdag de dag dat ik ontslagen werd. Na de ochtendvisite van de arts uiteraard. De neuroloog zelf kwam rond half 11 bij mij langs. “Mevrouw, u heeft een virus op uw evenwichtsorgaan. U hoeft niet aan de bloedverdunners en mag naar huis.” Huh? Deze diagnose stond lijnrecht tegenover die van de dagen ervoor. Ze hadden niets gezien op de MRI dus gingen ze maar hier van uit. Dat zijn collega had gezegd dat dit geen verschil maakte, omdat ik getromboliseerd was deed er niet toe. Met andere woorden: er is niets aan de hand! Het was geen aanstellerij volgens de arts, want de eerste verschijnselen van een virus op het evenwichtsorgaan en een herseninfarct zijn vrijwel identiek. Het ziekenhuis heeft gehandeld conform protocol. Succes verder!

Nu

We zijn inmiddels een paar dagen verder en ik heb nog heel veel vragen. Gelukkig is er een vervolgafspraak gepland waar ik deze kan stellen. Lichamelijk voel ik mij wel oké. Heb vooral veel last van jeuk door de bloedverdunners, dus zal blij zijn als deze uit mijn lichaam zijn. Verder ben ik psychisch wel nog niet helemaal de oude. Het was zo’n emotionele rollercoaster waarin ik van de ene naar de andere uiterste emotie geslingerd ben. Ik ben duidelijk nog moe ervan. Het besef dat ik ook gewoon sterfelijk ben is heel goed binnen gekomen. En ja, heb een beetje moeite te vertrouwen in mijn lichaam op dit moment. Ik moet dus alles nog een beetje laten bezinken. De kinderen trouwens ook, want ik merk dat de oudste twee behoorlijk geschrokken zijn.

Het komt allemaal wel weer goed…