Gastblog Sofieke: een strikje er in

Hallootjes! Daar ben ik weer. De jongste telg van het gezin en als je het mij vraagt ook de leukste. Ik houd enorm veel van mij zelf, maar dat wist je natuurlijk al. Dat komt soms goed van pas. Ik had namelijk een klein ongelukje afgelopen week en nee, niet in mijn bed.

Het was afgelopen donderdag. Het was al een rare dag, want papa moest eigenlijk koken maar die stond met pech langs de weg. Voor mij geen probleem, want nu kregen we patatjes. En daar ben ik toevallig heel erg dol op! Mama was duidelijk een beetje moe, want ze vond ons allemaal te druk. Daar heb ik natuurlijk lak aan en ik rende er lekker op los langs de eettafel. Ik weet niet waarom (volgens mama omdat ik op sokken rende) en zeker niet hoe, maar ineens lag ik op de grond. Mijn kin raakte als eerste de grond. Ik voelde mijn huid open gaan. Toen ik opstond gutste het bloed er uit. Mama duwde gelijk een theedoek eronder, omdat ik echt plassen op de grond veroorzaakte. Ik had pijn, maar kon het handelen tot ze zei dat ik naar het ziekenhuis moest. Daar had ik dus even geen zin in.

De HAP

Aangezien we even autoloos waren, heeft de buurman mama en mij naar het ziekenhuis gebracht. Lief he? In de auto liet mama mij met oma bellen. Daar werd ik rustig van en anders bleef ik hard huilen. In het ziekenhuis mochten we gelijk zitten in de wachtkamer. Daar was een mevrouw die op haar tong gebeten had en al uren aan het bloeden was. Dan valt mijn kinnetje nog wel mee. We hebben maar een half uurtje hoeven wachten. De dokter was er aardig snel. Zij stelde mij allerlei vragen over mijn val en wat ik leuk vind in het leven. Daarna mocht ik bij mama op schoot toen ze mijn wond wilde bekijken. Ik liet het allemaal maar toe. Tot ze het woord “prikje” in haar mond nam. Hell no dat ze een spuit in mijn kin mocht zetten! Mama probeerde mij nog te kalmeren en in de houtgreep te nemen, maar het schudden van mijn hoofd was duidelijk. Geen prikjes!

De SEH

Tien minuten later zaten we bij de eerste hulp. De dokter had het opgegeven en wilde dat assistentie van de kinderdokter. Binnen enkele minuten werden we door de verpleegkundige meegenomen. Haar moest ik weer vertellen hoe ik gevallen was en of ik iets geraakt had. Zij zou het doorgeven aan de kinderarts. Nou niet dus, want ook die stelde allerlei vragen over mijn val. Ik vond haar wel heel lief.. Totdat ze zei dat ik draadjes in mijn kin ging krijgen met eerst een prikje. Ik zette het op een brullen, maar het deed haar niets. “Soms maken dokters en mama’s een beslissing voor kindjes”. Ze dachten dat een filmpje op het plafond mij zou kunnen afleiden, maar dan kennen ze mij nog niet. Helaas hadden ze versterking gehaald. Mama had mijn handen vast en co-schapper Dylan mijn hoofd. De verpleegkundige had mijn benen vast. Ik kon er niet meer onderuit en het prikje zou volgen. Mama zat met haar snufferd op mijn kin, klaar om de naald te zijn. Ze was dan ook aardig verrast om ineens de hechtinghaak door mijn huid te zien gaan met het draad er aan. Gelukkig is ze wel wat gewend.

Ik ben dus gewoon gehecht zonder prikje. Weet nog niet zo goed wat ik daarvan vind, maar ben wel mega trots op de strikjes in mijn kind. Iedereen mag het zien! En dat ik dan van opa en oma nog een cadeautje ervoor heb gekregen is natuurlijk helemaal bonus.