Gastblog Sanne: hoe het nu met mij gaat

Mama vertelde mij dat zij vorige week zoveel lieve reacties had ontvangen toen ze vertelde over mijn valpartij in Italië.Ze heeft ze allemaal aan mij voorgelezen en alhoewel ik bijna niemand van de afzenders ken, deed het mij wel goed dat iedereen zo met mij meeleefde. Inmiddels heeft mama van meerdere mensen de vraag gekregen hoe het nu met mij gaat, dus vandaar even deze update.

Mijn eerste grote pleister was heel saai wit en was om mijn been gezet door mannen die ik niet kon verstaan. Wel had eentje chocolade eitjes voor me en dat leidde me enigszins af van de pijn die ik had. Papa vertelde mij dat ik niet meer mocht zwemmen, omdat mijn pleister dan nat zou worden. Dat vond ik wel logisch. Ik was pas echt verdrietig toen hij mijn fietsje in de auto zette en terugbracht naar de campingmeneer. Ik kon niet meer fietsen!!! Om mij te troosten heeft mama mijn teennagels roze geverfd. Eigenlijk kon ik gewoon helemaal niets meer en papa heeft mij dus de hele week moeten dragen. Gelukkig hadden we ook een bolderkar en zittend tegen een kussen, met een handdoek als dekentje, heb ik mij overal naartoe laten vervoeren. Ik heb geen stap hoeven te verzetten. Die luxe mis ik wel een beetje.

Vorige week namelijk ging mijn witte pleister er af en kreeg ik een nieuwe. Van de aardige meneer mocht ik een kleurtje uitzoeken, maar ik wist natuurlijk allang dat dat roze zou worden. Daarnaast kreeg ik een nieuwe schoen speciaal voor bij deze pleister. Volgens de meneer mocht ik weer gaan lopen en zwemmen. Ammehoela! Ik heb de eerste twee dagen geen stap durven te verzetten. Nu bijna een week later ben ik eindelijk weer een beetje mobiel en heb ik ook al gezwommen. Mijn pleister was zo nat, dat papa het met de föhn heeft droog gemaakt. Dat was erg grappig. Volgens mama zal de meneer het volgende week er weer afhalen. Ik heb haar verteld dat ik daar nog niet klaar voor ben en dat nog niet iedereen mijn pleister gezien heeft. Aan de andere kant zou ik ook wel weer eens willen fietsen.

 

Kortom, het gaat eigenlijk best goed met mij. De verwachting is dat ik binnen no time als vanouds aan het rennen en klimmen ben. Nogmaals, dank allemaal voor de lieve berichtjes. Dat doet een peuter goed!