Gastblog oma: De logica van een kind

‘Na de dansles van Sanne rijden we direct weg,’ zei mijn dochter door de telefoon. Natuurlijk onthoud ik niet precies wanneer de dansles op zaterdag afgelopen is, dus ik ging ervan uit dat de drie kleinkids in de loop van de middag zouden arriveren om een nachtje bij ons te komen logeren. Ik was nog net even op zolder aan het rommelen met het opgeslagen speelgoed, toen ik in de gang beneden het welbekende geratel van het plastic hondje hoorde. Ik had vroeger in een opwelling, toen mijn dochter zwanger was van ons eerste kleinkind, een hele avond op internet rondgesurft om een trekhondje op te duikelen. Zo eentje met een wiebelstaartje en een muziekje en een touwtje om zijn nek, waar je hem aan kunt voortsleuren. We vonden dat destijds met onze kinderen altijd mega schattig staan als ze ‘uit wandelen’ gingen met het houten hondje van Fisher Price. Onze plastic aanwinst is tegelijkertijd een kleine accordeon met drie tonen, wat tot nu toe nog niet echt gebruikt wordt.

Ik vloog naar beneden en daar stonden ze met zijn tweeën, het hondje dicht tegen hen aangeschurkt, stralend van plezier DAT ZE ER AL WAREN! Alsof ze mij gefopt hadden, zo blij verrast keken ze naar me! Na mijn omhelzing begroetten ze het speelgoed dat ik inmiddels voor hen al in de kamer had klaargezet, als oude bekenden. Vooral de trollen van hun moeder doen het heel goed bij het poppenhuis. ‘Ja, die lieve oma,’ zei Sanne opeens verrukt en ik veerde enthousiast  van de bank overeind dat ik bij hun spel betrokken werd. ‘Nee oma,’ verbeterde ze zichzelf snel, ‘niet jij. Ik bedoelde oma trol!’ Hmmmm.

Vervolgens werden alle trollen uit- en aangekleed. ‘Hij is nu in zijn blote kleren,’ wist Sanne aan Veerle over de Kerstman-trol te vertellen. Die knikte braaf en reikte haar vervolgens een kledingstuk voor de Kerstvrouw-trol aan. ‘O ja! Een jarig jurkje. Ja toch, hè Veerle?’ Ze zijn erg van de verjaardag op het ogenblik. Hoewel Sinterklaas ook nog steeds blijft opborrelen, vooral als Sanne in bed ligt, zingt ze uitbundig ‘De zak van Sinterklaas… etc. En dan plotseling: ‘Alle jongens zijn de baas.’ Haar zelfbedachte variant.

Voorlezen hoefde ik deze keer niet. Opa kreeg de honneurs. Wat inhield dat Sanne GEEN olifantenboek uitkoos, maar iets totaal anders. Gelukkig was Veerle wel bereid om te luisteren naar mijn boekje in olifantenvorm. Het verhaal in het kort: Een aap loopt op te scheppen tegen een olifant wat hij allemaal kan en uiteindelijk wint de olifant de ‘discussie’ door te vertellen dat HIJ al zijn vriendjes op zijn rug kan meedragen. Een zucht van opluchting bij Veerle na afloop, wat een mooi verhaal oma! Ik liet haar toen kiezen wie wie zou kunnen zijn. We waren het er samen over eens dat Sanne als oudste de olifant mocht voorstellen en zij de aap. ‘En Noor?’ polste ik voorzichtig. ‘Welk dier is Noor?’ Dat bleek een gewetensvraag te zijn voor Veerle. Ze moest het verhaal nog eens voorgelezen krijgen om er beter over na te kunnen denken. Toen wist ze het antwoord: ‘De kikker.’ De logica van een tweejarige.

Lees ook: als je kleinkind ziek is

Gerelateerde posts:

Oma’s zijn ook nooit te oud om te leren Gastblog oma: alleen maar pech in Italië Gastblog oma Bobje: De kleine grappenmaker Gastblog oma: een apart gevoel voor humor?