Gastblog Oma Bobje: de chocolade roof

Gestolen

Mijn dochter vertelde dat er een chocoladereep in de koelkast had gelegen, met de bedoeling om die een keer samen met haar man heerlijk op te peuzelen. Chocola vinden zij (net als ik overigens) het summum van guilty pleasure.  ‘Maar opeens was de reep weg en de oudste twee ontkenden in alle toonaarden dat zij het gedaan hadden.’ Ik schoot in de lach. De geschiedenis van kinderen opvoeden herhaalt zich, dacht ik geamuseerd. Elk kind steelt op een gegeven moment en denkt dat hij/ermee wegkomt door ronduit te beweren dat de dader op het kerkhof woont.  

Vroeger

Ik herinnerde mij als de dag van gisteren dat mijn vader in zijn nachtkastje –naast ingewikkeld opblaasbare ballonnen- ook een prachtig versierde chocoladeletter had liggen. Elke middag sloop ik na school naar het verboden terrein –de slaapkamer van mijn ouders- en knabbelde er een stukje van af. Hoe oud zou ik toen geweest zijn? In ieder geval nog te jong om me te realiseren dat elke dag een klein hapje uiteindelijk meer dan de helft van de letter gaat vormen. 

Ontdekt

Na een tijdje zei mijn vader met een ernstig gezicht het volgende: ‘in mijn nachtkastje lag een grote chocoladeletter, die er erg lekker uitzag.’ Mijn hart sloeg een slag over. Zou hij…? ‘En elke dag kwam er een muisje langs dat er een stukje vanaf knabbelde.’ Ik stierf duizend doden, dit ging de verkeerde kant uit! Vooral toen hij er somber aan toevoegde: ‘Nu is mijn heerlijke chocoladeletter die ik van Sint heb gekregen bijna op en ik heb er nog geen stukje van geproefd. Daar ben ik best verdrietig over. Heeft dat kleine muisje misschien ook een naam?’

Ik voelde me toen zo beroerd, zo schuldig, dat herinner ik me nog goed, dat ik vermoedelijk in tranen ben uitgebarsten en alles opbiechtte. Jaren later vertelden mijn ouders dat ze elke avond smakelijk lachten als ze de chocoladeletter aan een inspectie onderwierpen en in de chocolade telkens weer nieuwe kleine tandjes ontdekten. Achteraf weet ik niet zeker of mijn drie oudere zussen niet dezelfde streek hebben uitgehaald, maar het niet durfden op te biechten. Ik ben in ieder geval eerlijk geweest. 

De afloop

‘Mam,’ zei mijn dochter een dag later door de telefoon, ‘ik heb de dader gevonden, hoor. Ze heeft het toegegeven, maar ze weet alleen niet meer wat ze met de reep gedaan heeft.’

Hmmm. Is er bij hen misschien toch ook een muisje op bezoek geweest? Een echt kleinkind van mij.