Gastblog Noor: ze kennen mij niet!

Nou lieve lezer, ik heb toch weer een verhaal te vertellen over die ouwelui van mij. Ze denken alles altijd zo goed te weten als het om mij gaat. Nou, ik kan je zeggen dat dat afgelopen week vies tegengevallen is. Ik neem je weer graag mee in de perikelen rondom mijn zorg.

Zoals je weet ben ik een meisje van weinig woorden. In mijn hoofd speelt er zich van alles af, maar verbaal ben ik niet heel erg sterk. Ik heb bepaalde kreetjes waardoor mijn directe omgeving weet dat ze zingen moet. En ik kan papa, mama, opa, oma en baba (berend) zeggen. Dat vind ik meer dan genoeg. De rest moeten ze maar van mijn mimiek aflezen vind ik dan. Maar helaas, blijkt dat nog wel een dingetje voor mijn ouders.

Ik begon mijn ongemak al eerder kenbaar te maken door wat meer te klagen dan gewoonlijk. Elke nacht werd ik wakker, maar ook overdag liet ik wel eens klaagzang horen. Mijn ouders vonden het vervelend, maar dachten dat ik of weer teveel iPad gehad had of dat ik in een sprongetje zat. Verder dan dat dachten ze niet. Mama is nog een keer boos mijn kamer ingelopen ‘s-nachts en mij opgedragen gewoon te gaan slapen. Stom genoeg dat toen gedaan. Dit bevestigde voor mijn ouders dat ik in een fase zou zitten. Tot afgelopen week dan. Toen heb ik ze de hele nacht wakker gehouden met mijn klaagzang. Ze hebben uiteindelijk maar 2 uur geslapen! Mijn luier werd gecheckt, ik werd getroost, ik werd ferm toegesproken, maar niets hielp. Dat ik de volgende ochtend wakker werd op een nat laken, deed ook nog geen alarmbelletjes rinkelen. Het was pas toen er bruine smurrie uit mijn oor kwam, dat ze beseften dat ik nog wel eens een oorontsteking zou kunnen hebben.

Dus belde mama met de HAP. Omdat ik een speciaal kindje ben, en niks aangeef, wilde ze toch dat ik even langs kwam zodat ze in mijn oortjes konden kijken. Dus zaten we daar op dinsdagavond in het ziekenhuis. En ja hoor, ik heb dus een middenoorontsteking. En achter mijn trommelvlies zat heel veel troep. Dat heeft onwijs veel pijn gedaan. Nu mijn trommelvlies gescheurd was, kon alles er uit en voel ik mij weer beter. Zekerheidshalve wel ook nog druppels mee.

Ik slaap alweer zoveel beter! Hele nachten door. Papa en mama nog niet, maar dat komt weer door mijn zusje. Met mij gaat het in ieder geval weer prima. Dat zal de huisarts volgende week vast ook bevestigen als ze gaat constateren dat mijn ontsteking verdwenen is, en mijn buisje ook! Benieuwd of dat weer een nieuwe plaatsing gaat betekenen. Wordt vervolgd dus!