Zoals je al eerder deze week van mama gehoord had, was ik niet zo lekker de afgelopen dagen. Na drie dagen kinderdagverblijf was ik al snipverkouden. Het is mijn eerste keer en ik moet zeggen, dat ik er niet al te happy mee ben. Ik kan niet zo goed meer door mijn neus ademen, er komen groene slierten uit en als ik hoest doet het pijn. Verder zitten mijn ogen in de morgen dichtgeplakt, wat mama met alle geweld dan schoonmaakt. Verschrikkelijk vind ik dat! Net zoals die vervelende neuspeer dat ze zo nu en dan gebruikt. Het voelt echt alsof ze ter plekke mijn hersenen er uit probeert te zuigen. En wat dacht je van de neusspray? Man, dat prikkelt! Nee, ik vind het maar niets om verkouden te zijn.

Vandaag was ik eigenlijk wel een beetje klaar ermee. Vanochtend probeerde mama weer eens alles schoon te maken bij mijn wimpers en in mijn neus en ik had er schoon genoeg van. Gedurende de dag bedacht ik dus mijn ultieme wraak. Ik was poeslief de hele dag en dronk en plaste goed. Wel deed ik wat langer over mijn tweede flesje en produceerde ik geregeld een flinke hoestbui. Toen mama mij aan het einde van de dag kwam halen, was het mij ook gelukt om mijn lichaamstemperatuur enigszins te verhogen. Geen koorts hoor, maar net genoeg om mijn moeder te doen laten twijfelen over mijn gesteldheid. De genadeslag maakte ik op een andere manier. Toen mamslief mij oppakte maakte ik mezelf zo slap als een vaatdoek. Uit alle macht probeerde ze een lachje uit mij te krijgen, maar ik reageerde gewoon niet en draaide mijn ogen weg. Het was alsof ik elke keer in slaap viel, maar op zich had ik al genoeg geslapen vandaag. Voor mam was het genoeg om even te overleggen met de huisartsenpost. Gezien mijn prille leeftijd en mijn suffe reacties wilde de dienstdoende arts toch een blik op mij werpen.

Nadat mijn zussen waren ondergebracht sjeesden mijn ouders naar de HAP. Daar heb ik mijn grootste wraak tot dusver uit laten komen. Vanaf het moment dat mama mij op de onderzoekstafel legde, heb ik gelachen, getrappeld met mijn benen, door mijn neus geademd en geen enkele keer gehoest. Ik was een actieve en gezonde baby. Alhoewel mama erg blij was, dat ik zo alert en enthousiast reageerde, schaamde ze zich ook een beetje dat ze bij de HAP stond. Ze voelde zich ineens een overbezorgde moeder, dat voor elk niesje een check-up wil. Dat gevoel was mijn wraak! Helaas was het van korte duur, want de arts vond dat ze juist gehandeld had en met mij geen risico’s moest nemen. Ach ja, ik verzin wel weer wat anders. Nobody messes with me………

Gerelateerde posts:

Gastblog Nano: weer een magische grens voorbij! Gastblog Noor: mijn eerste keer bij de fysiotherapeut Gastblog Noor: een update over mijn ontwikkeling Gastblog Noor: een nieuw bezoekje aan de oogarts en update