Ach en oh wee, ik heb al zo lang niet meer van me laten horen! Het was ook zo ontzettend hectisch en druk de laatste tijd. En eerlijk gezegd had ik ook niet heel bijzondere dingen om te delen. Ik eet en drink goed. Mijn luiers zijn ook niet om over te klagen, alhoewel mama soms anders zegt over de geur. Verder slaap ik sinds ik zes maanden ben op mijn buik en in mijn eigen kamer. Het bevalt me zo goed, dat ik ook gewoon hele nachten slaap. Kunnen papa en mama eindelijk een beetje bijkomen van het afgelopen half jaar.

Vandaag ben ik om en nabij zeven en een halve maand oud. Inmiddels zit ik in maatje 74 qua kleding. Het mocht al wat eerder, maar mama heeft het zo lang mogelijk uitgesteld. Iets met kleine baby’s die te snel groot willen worden of zo. Ik heb geen flauw idee hoeveel ik weeg, maar dat horen we vast binnenkort op het consultatiebureau. Mijn zus moet die dag dan ook mee voor haar ogen test met drie jaar. Ik ben benieuwd hoe dat zal verlopen.

Je wil natuurlijk weten hoe het nu verder met mij gaat. Over drie weekjes ga ik met mama pas weer naar de oogarts. Papa en mama vinden echter wel dat ik al beter uit mijn ogen kijk. Ze staan rechter, bewegen hetzelfde en kijk ze meer aan en observerend om mij heen. Het afplakken lijkt dus wel te helpen. Natuurlijk is het de oogarts die dit echt kan zeggen, maar we hebben goede hoop. Verder ga ik nog elke drie weken naar mijn fysiotherapeut. Zij heeft geconstateerd dat ik dezelfde instabiliteit in mijn romp heb als mijn oudste zus. Ook heeft ze opgemerkt dat er al verbetering in zit. Eerlijk is eerlijk, ik houd mijn hoofdje al veel beter omhoog maar nog niet genoeg. Ik doe wel heel hard mijn best en moet altijd lachen als mama daar enthousiast van wordt. Ik kan nu ook al om mij heen kijken als ik op schoot zit, dus het gaat absoluut de goede kant op. Ik houd het alleen nog niet heel lang vol. Daarom oefent mama elke dag met mij. Als ik op mijn buik lig, kan ik overigens wel heel lang mijn hoofd omhoog houden. Volgens mijn fysio zijn die nekspieren goed getraind en moeten we nu de andere kant trainen. Gelukkig zijn papa en mama heel geduldig. (Papa wel iets meer dan mama.) Dus ja, we gaan de goede kant op. Als er nieuws is vanuit het ziekenhuis, het consultatiebureau of de fysiotherapeut, laat ik het weer weten.

Gerelateerde posts:

Gastblog Nano: Hallo wereld, ik kom er aan! Gastblog Nano: mama kan nu niet meer om mij heen Gastblog Noor: even mama scherp houden Gastblog Noor: een nieuw bezoekje aan de oogarts en update