Over een paar weekjes zal ik op de wereld komen en dan kunnen jullie niet meer om mij heen. Iedereen zal foto’s van mij mogen aanschouwen en ik verwacht ook veel geknuffeld te worden. Tot die tijd heb ik alleen mijn mama. Zij lijkt nog wel eens te vergeten, dat ik in haar buik zit. Je begrijpt zeker wel, dat ik daar absoluut niet mee akkoord ben. Ze gaat maar door en door en verkondigt tegen iedereen dat ze deze zwangerschap fluitend door kwam. Nou, ik heb haar even een toontje lager laten zingen.

Ik heb de druk langzaamaan opgevoerd. Ik begon met het maagzuur. Door voorzichtig steeds harder tegen haar maag aan te duwen, merkte mama dat ze steeds meer oprispingen kreeg. Vervolgens hielp de maag mij door sterk te reageren als ze iets van zoetigheid at. Al heel snel moest papa Rennies voor haar gaan halen, maar we weten allebei dat deze nooit volledig het zuur zullen wegnemen. Mijn volgende project was de blaas. Ik had al eerder verteld dat ik daar flink wat druk op uitoefende, maar nu is het gelukt om het hoogst ongemakkelijk voor haar te maken. Mijn kracht is inmiddels zo toegenomen, dat ik haar gewoon pijn kan doen daar van binnen. Een flinke uithaal op de blaas is soms meer dan voldoende om haar te attenderen op mijn aanwezigheid. Mama is dan hartstikke bang, dat ze per ongeluk in haar broek zal plassen. Ik ben nu zo kundig er in, dat ze ‘s-nachts er minstens drie keer wakker van wordt en uit bed moet om naar de wc te gaan. Ze is dus een tikkie vermoeid geworden.

Mijn nieuwste truc is toch wel mijn mooiste. Vorige keer bij de arts lag ik er keurig en gereed bij. Twee dagen geleden heb ik echter een feestje gebouwd in de buik. Mama begreep niet dat ik zulke rare bewegingen bewegingen daar beneden kon maken met mijn hoofd. Gisteren besefte ze waarom. Het was niet mijn hoofd, maar het waren mijn voetjes! Jazeker, ik ben 180 graden gedraaid en lig nu alles behalve goed voor een bevalling. Mama had dit helemaal niet verwacht, omdat mijn zussen al volledig ingedaald en vast liggen op mijn leeftijd. Maar ik ben mijn zussen niet! Nu moet ze over twee weken weer terug naar de arts en als ik dan nog niet uit mezelf goed ben gaan liggen, gaan ze het in het ziekenhuis proberen. Ik heb nog genoeg ruimte om te draaien, maar ben er nog niet over uit of ik het wel wil.Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan, toch? Althans, moeilijk voor mama….

Gerelateerde posts:

Gastblog Nano: Hallo wereld, ik kom er aan! Gastblog Nano: mama kan nu niet meer om mij heen Gastblog Noor: mag ik mij even voorstellen? Gastblog Noor: even mama scherp houden