De kracht van social media

Afgelopen weekend hadden we een prachtig interview online staan. En daar zijn nogal wat reacties gekomen! Blijkbaar is de sterilisatie van ons moppie een onderwerp wat bij iedereen leeft. Het gros was verrassend positief. Maar enkelen hadden toch een duidelijke mening, hetgeen ze graag ventileerden.

Hoopvolle verwachtingen

Wat mij vooral verbaasde is dat sommige mensen ervan overtuigd zijn dat Noor ons nog gaat verrassen door ineens zelfstandig te gaan worden. En dan zou ze al mijn verhalen lezen en daarna heel boos op mij zijn. Dat menig arts haar ontwikkelingsachterstand al bevestigd had doet daar niet aan af. Artsen zitten er immers vaak genoeg naast. Wie ben ik als moeder om dan te beslissen dat ons kind geen kinderen krijgen mag?

Je begrijpt natuurlijk wel dat ik dit soort berichten niet al te serieus neem. Net zoals de mededelingen dat Jeugdzorg ingeschakeld wordt of dat er aangifte vanwege discriminatie gedaan wordt tegen mij. Tot op heden heb ik nog geen enkel bericht van welke instantie dan ook gehad over dat ik niet goed met onze dochter om ga. Die negatieve berichten laat ik voor wat ze zijn: onnadenkend, onrealistisch en ontzettend naïef.

Rare beslissingen die we soms moeten nemen

Hier doen we het om

Het zijn de positieve berichten waar ik juist naar kijk. Ouders die mij een dm sturen met hun eigen ervaringen. Of dat ze nu eindelijk er zelf over durven te beginnen naar hun omgeving. Zorgverleners die hardop uitspreken dat zij al jaren roepen dat dit een zorgelijk iets is en dat ze blij zijn dat er nu eindelijk iemand zich over durft uit te spreken. Artsen die mij mailen om samen met hun de gesprekken te zijner tijd te kunnen voorbereiden. En vooral ook eindeloos veel reacties dat beslissingen, zoals een sterilisatie, respect verdienen en voortvloeien uit liefde van en voor je kind.

We gaan gewoon door!

Als er uit meer dan 1300 opmerkingen nog geen twintig rot zijn, dan is de boodschap meer dan uitstekend over gekomen. Alles rondom zorg intensieve kinderen moet gewoon bespreekbaar kunnen zijn. Al is het maar om ons leven begrijpelijk te maken voor buitenstaanders, maar vooral ook om lotgenoten ouders het gevoel te geven dat ze niet alleen zijn. Dus sorry voor alle haatdragende, oordelende en negatieve toetsenbordhelden, maar wij gaan nergens naar toe!

Onze vakanties zijn anders