Beter in mijn velletje

Het heeft lang geduurd, maar ik ben eindelijk een nieuwe weg ingeslagen voor en met mezelf. Ik was mijzelf een beetje beu geworden en dan met name mijn lichaam. Toen iemand aan mij vroeg of ik weer zwanger was, was ik overtuigd. Ik moest en zou letterlijk en figuurlijk beter in mijn vel gaan zitten. Maar ja, hoe is natuurlijk de vraag?. Ik had al vaker crash diëten gevolgd of een nieuwe sport in het extreme geprobeerd, maar vaak was de motivatie al snel weer weg. Toen manlief begon met zijn training voor de vierdaagse zag ik hem met de week fitter worden. Op zijn voeten na dan. Hij had al vaker aan mij geopperd dat ik ook gewoon gaan wandelen moest. Lekker laagdrempelig en makkelijk vol te houden. Het was echter de moeder op het schoolplein, die mij overstag liet gaan. Ik dacht dat ze een maagverkleining had gehad, zo prachtig zag ze eruit. Bleek dat het gewoon het resultaat was van een jaar dagelijks een uur wandelen.

De eerste weken

Vol enthousiasme startte ik met mijn wandelingen. Elke dag een uur behalve op mijn sportdagen. Het viel me nog vies tegen in het begin. Mijn beentjes voelde vermoeid aan en mijn knieën leken al bejaard aan te voelen. Duidelijk dat mijn lichaam zoveel beweging toch niet meer gewend was. Na een paar weken leek er wat progressie in te zitten. Ook zeker in mijn enthousiasme. In plaats van “oh ik moet nog lopen vandaag” veranderde mijn houding naar “wanneer kan ik gaan lopen?” Zelfs de sporadische regenbui op mijn hoofd kan mij inmiddels niet meer deren. Ik ben benieuwd of deze motivatie ook nog aanwezig zal zijn in de herfst- en wintermaanden.

Hoe gaat het nu?

Inmiddels loop ik nu vaak ruim een uur, omdat ik vaak nog zin heb om verder te lopen. Ik luister ook ondertussen naar Moordzakenpodcast en soms is dat zo spannend dat ik het einde nog wil afluisteren. Mijn benen vinden de afstand ook niet zo vermoeiend meer. Ook de volgende dag niet. Het effect van het wandelen daarentegen, is steeds meer zichtbaar. Volgens mijn telefoon ben ik nu 9 weken bezig en volgens mijn weegschaal ben ik 6 kilo afgevallen. Mijn kinderen zeggen dat mijn billen minder groot zijn (eh bedankt?) en manlief zegt dat mijn buik al wat platter begint te worden. Zelf merk ik het echt in mijn kleding. Maat 42 kan ik uit doen zonder de knoop los te maken. Maatje 40 begint ook al ruim te zitten. Je kan wel begrijpen dat ik hier bijzonder trots op ben. En volgens manlief is het juist heel goed om langzaam af te vallen, omdat het dan een langer effect heeft en je minder snel weer aankomt.

Veel veranderd?

Of ik mijn levensstijl verder heb aangepast? Nee, ik ben nog steeds dol op eten en drinken. Wel heb ik mijn favoriete lays ribbel chips voor pop-it chipjes. Even wennen, maar een stuk beter dan reguliere zoutjes. En volgens de weight watchers een verantwoord snackje, aldus mijn zusje. Verder probeer ik toch echt voldoende water te drinken op een dag, wat daarvoor niet één van mijn dagelijkse routines was. Valt dus best allemaal mee wat ik aangepast heb in mijn leven. Terwijl ik mij op alle manieren beter in mijn vel voel. Dit lopen doet mij bijzonder goed. Zo goed zelfs, dat ik overweeg om over twee jaar de vierdaagse in Nijmegen te gaan lopen. Als ik iemand kan vinden die gezellig met mij mee wil doen. Hint hint!

Tot die tijd wandel ik nog vrolijk verder en zal ik je verblijden met mijn progressie.

Gerelateerde posts:

Twee excentrieke types moeder als het om kleding gaat Bizarre redenen om de HAP te moeten bellen Hoera! Sofieke is 1 jaar vandaag! Onze eerste dagen school