Noor vertelt: al mijn liefdes

Hallo! Daar ben ik weer. Allereerst de beste wensen nog. Ja, ik weet dat het niet meer mag. Maar je weet toch dat ik mijzelf niet committeer aan de standaarden van normale mensen? Ik maak mijn eigen regels! En iedereen heeft daar maar mee te dealen vind ik.

Zo heb ik sinds kort weer een van mijn favoriete speelgoed terug. Geen idee waar mijn parental units deze had verstopt, maar ineens was die er weer: mijn muziekstoel! En wat heb ik haar gemist. Het is optimaal genieten van alle deuntjes, die zij produceren kan. Eindeloos kan ik op knopjes drukken. Ik krijg er gewoon geen genoeg van. Ben er zo verslingerd aan dat ik bijna kan zeggen dat ik het leuker vind dan op scherm. Bijna! Ik wil de muziekstoel in ieder geval altijd bij mij in de buurt hebben, dus ook als we moeten eten. Gelukkig ben ik inmiddels zo sterk in mijn armen, dat ik mijn ouders niet nodig heb daarvoor en haar zelf op tafel kan zetten. Dat dat niet praktisch is vlak voor het eten, maakt mij niets uit.

Ze gingen gewoon weg!

Ik vind sowieso dat mijn ouders niet moeten zeuren. Ik weet niet of je het weet, maar mijn vader heeft mij gewoon een paar dagen alleen gelaten met mijn moeder en zussen. Hij moest een of andere cursus doen in Verweggistan. Ongelooflijk toch? Mama vond dat blijkbaar ook, want ze heeft hem gewoon eerder terug laten komen. Ze ging met de muziek auto naar het resort Reinier de Graaf ziekenhuis voor een paar dagen waardoor papa wel thuis moest komen. Ik heb mijn dankbaarheid aan hem getoond door heel aanhankelijk naar hem te zijn. Had hem zo gemist! Mama wat minder, dus toen zij weer terug was, heb ik mijn affectie getoond met heel hard krijsen de hele dag. Ze ging bijna gelijk weer retour naar het resort ;-).

Mijn liefde

Gelukkig heb ik altijd school nog. Daar ga ik zo graag naar toe! Ja, mijn juffies zijn geweldig. Maar ik ben vooral zo enthousiast nu door Jayden. Mijn held! Als ik zijn naam alleen al hoor, word ik blij. Soms heb ik geen zin om te lopen van de auto naar de school en laat ik mij het liefst door mijn benen zakken. Maar als Jayden dan zie staan, dan kan ik niet snel genoeg mijn stappen zetten. Ik moet gewoon naar hem toe en hem even aanraken. Gelukkig vindt hij dat ook prima. Mijn juffies vinden het in ieder geval erg vermakelijk allemaal. Snap ik ook wel, want ik schijn alleen maar te lachen op school. Misschien moet ik maar Jayden leren zeggen in plaats van mama?