Gastblog oma Bobje: logeren bij oma 

Niet meer voor mij 

Afgelopen weekend trok de schoonzoon met zijn twee kids bij ons in, terwijl twee van onze dochters met mijn echtgenoot gingen skiën. 

Eerlijk gezegd ben ik al lang geleden gestopt met skiën. De laatste keer dat ik me op de latten waagde, werd ik op de piste bijna omver geskied door zo’n klein guppie van drie, die me in het voorbijgaan een gna-gna-grijns-ik-ben-veel-sneller-dan-jij toewierp. Anders geformuleerd: ik werd toch een beetje te bangerig om te vallen en dan word je een gevaar voor jezelf. Ik gunde hun deze bliksemvakantie.

Gew-eten!-svraagje

Uiteraard had ik weer een heel programma voor de twee kleinkinderen in elkaar geflanst. Zodra ze zich hadden geïnstalleerd, begon hun grote ondervraging: WAT ETEN WIJ VANAVOND? EN MORGEN? EN DAARNA? Ik had het menu van vier dagen al in mijn hoofd op een rijtje gezet, zodat we de komende dagen niet al te uitgebreid aan de boodschapperij hoefden te doen. Maar ja, die ene laatste dag, hė, wat zijn dan je kookplannen, oma? Ik haalde mijn schouders op: ‘Dat zien we tegen die tijd wel.’

Bibliotheek 

De volgende dag togen we met zijn vijven eerst naar de bibliotheek, om onze boekenbuit binnen te halen. Ik had de kleinzoon van drie beloofd dat er een vriendelijke meneer rondliep die hem absoluut zou helpen met dino-boeken zoeken, maar net die morgen was die ene leuke, kindvriendelijke bibliothecaris nergens te vinden. Tot mijn afgrijzen kozen ze dezelfde soort boeken als de vorige keer uit, dus qua voorlezen zou ik waarschijnlijk moeten teruggrijpen naar mijn eigen favo voorleesboekenbezit.

Verwenmodus

Daarna taart halen. Ik heb er een traditie van gemaakt om TAART (nou ja, een appelslof, krijgen ze ook nog een beetje echt fruit binnen) met de kleine logés van dat moment te gaan kopen. De kleindochter van vijf bleef dit keer in de auto achter bij haar vader, om alvast in de boekenbuit te kunnen bladeren, maar de guppy van drie stuiterde met me mee naar binnen. Zo’n banketbakkerij is voor hem een mix tussen Luilekkerland en het Walhalla, hij wees me dan ook van alles aan wat ik ook nog zou kunnen… maar mijn NEE was onverbiddelijk, tot zijn teleurstelling. 

Spelletje

’s Middags deden we SNOEPJE PIK, dit keer met rozijnen, omdat ze na de taart anders te veel suikers binnen zouden krijgen. Voor elke dag van de week een rozijn, dus een rijtje van zeven op tafel, dat leek me wel overzichtelijk. De bedoeling van het spel is dat éen kind op de gang staat, terwijl de in de kamer achtergebleven personen samen gaan overleggen welk snoepje het SNOEPJE-PIK wordt. Het kind op de gang moet dan later raden welke van de zeven het snoepje pik is, want dat moet op tafel blijven liggen. De rest mag hij direct opeten. 

De driejarige speelde non stop vals en luisterde telkens onze ‘besprekingen’ af en weigerde op zijn beurt naar de gang te gaan, maar de vijfjarige kleindochter en ik ‘duldden’ zijn oneerlijke gedrag met een samenzweerderige knipoog: ‘Hij is nog te klein om het te snappen, ja toch, oma?’ Gelukkig op fluistertoon, want anders kun je een wereldrecord-  voetstampen-verbeteren verwachten. 

Het gaan slapen verliep ook zonder wanklank. Wel werd mij het vriendelijke verzoek gedaan – via de babyfoon- om de volgende keer een ander slaapliedje te zingen. Hun voorkeur ging uit naar dat met die beesten. Na een aantal suggesties van mijn kant bleek dat TIKKE TAKKE TONEN te zijn. Geen probleem, ik pas me wel aan. Als ze maar rustig slapen, dacht ik. En dat deden ze. Samen op dezelfde kamer. 

Knutselen

De volgende dag had ik knutselen op het programma staan. Daar zijn ze beiden dol op. Ze hadden al volop gekleurd en geviltstift en geplakt, maar nu moest alle sook nog eens in elkaar gezet worden tot DOZEN. Het liefst met een DEKSEL erbij, oma, doe maar je best! Toen deed ik iets stoms. Ik plakte het deksel van de driejarige per ongeluk op de doos van de vijfjarige, in mijn onhandigheid, mijn niet-goed-kijken-wat-je-doet, mijn onbewuste haast dat ik eigenlijk alvast aan het eten moet gaan beginnen, dit-duurt-te-lang.  Maar de ramp geschiedde, het alarm ging af: “OOOOOMMMMAAAAA, wat doe je nou?’ 

Oplossing

Eerst stelde ik voor dat we het zo zouden laten? Stom bedacht van mij, natuurlijk wilden beiden hun eigen fantastische PERSOONLIJKE creabea-resultaat mee naar huis nemen om later aan mama te laten zien! Los je zelf gecreëerde probleem maar op, oma! Het deksel losscheuren en alles weer grondig vastplakken was de enige oplossing. Dat de dozen toch een beetje beschadigd uit de herstelstrijd kwamen, dat zagen ze niet. Hun enige commentaar even later: ‘Oma, je zit onder de lijm!’ 

§Het allerleukste

Toen mijn dochter haar partner en kroost na haar minivakantie weer kwam ophalen, vroeg ze natuurlijk hoe de logeerpartij bij oma en opa was geweest. Bij een standaardvraag kun je een kort standaardantwoord verwachten: ‘LEUK. 

Wat ze dan het allerleukst hadden gevonden? 

Ik luisterde nieuwgierig mee. Vijf dagen was ik als directrice van het kleinkinderen-enterainment-bureau met hen in de weer geweest en had van alles en nog wat met hen gedaan, de stukjes lijm zaten nog vastgeplakt aan mijn vingers…

Hun antwoord was verpletterend grappig: HET ETEN!