Lieve Miriam,

Een poosje geleden vroeg je mij of ik zin had om een keer met jou een long weekend weg te gaan. Aan mij de keuze waarnaar. Natuurlijk aarzelde ik in het begin, want ik realiseerde me goed dat je dan je partner thuisliet, met vier kids en een druk weekend programma van dansen, sport, muziek etc. En Noor die gegarandeerd van de leg zou raken, omdat haar mama er even niet zou zijn. 

Gelukkig drong jij aan, dus je trok me eigenlijk over de streep. Mijn antwoord: ‘Ja, heel graag zelfs!’ en ik liet het regelen voor de rest heerlijk aan jou over. Wat achteraf goed uitkwam, want ruim een week voordat we naar Valencia zouden vertrekken -ons beider keuze- kreeg ik griep. Twee dagen flinke koorts en vervolgens erelid geworden van de nationale hoestfabriek, alsof ik een zware roker was. Geen tante Corona op bezoek, dat had ik inmiddels twee keer getest. Kortom: hersteld en nog enigszins gammel stond ik ten slotte klaar voor vertrek. 

Jij had vooraf een heuse tour operator ingeschakeld, die zowel de vliegreis als het hotel voor ons had gereserveerd. Wat een luxe! Op het nippertje werd onze vlucht vanuit Rotterdam door de vliegmaatschappij gecanceld, maar geen probleem, zij regelde voor ons een rechtstreekse taxi naar Brussel Airport. Hoera, we arriveerden op tijd, de vakantie kon beginnen! 

Terwijl we in een mega drukke rij aan het boarden waren, belde mijn petekind op dat haar vader heel rustig en vredig was overleden. Het zat in de pen, maar toch raakte het me. Ik was dol op deze neef. Het liefst had ik nu ter plekke in dikke tranen willen uitbarsten, maar ja, zo zit ik niet in mekaar, dus ik slikte mijn tranen weg en liet in mijn emotiecontrole de hoestfabriek per ongeluk weer op volle toeren draaien, zodat iedereen voorzichtig uit mijn buurt schoof. Wie weet heeft dat mens Corona, hoorde ik hen bijna denken… Gelukkig begreep ik uit haar woorden dat ik op tijd terug kon zijn voor de crematie. 

We zaten helaas niet naast elkaar, lieve Miriam. Jammer en ook fijn, want anders had ik de hele reis tegen je aan lopen kakelen, omdat we tijdens de vlucht zoooooveel turbulentie hadden dat ik er misselijk van geworden was. Bovendien heb ik ook veel te veel fantasie en zie altijd overal brokstukken buiten rondvliegen van afgebroken staartvleugels en zo. En dan hebben we het nog niet eens over verdwaalde terroristen…

In Valencia kwamen we al snel tot de ontdekking dat de hele stad in feestsferen was. Het komende weekend zou het feest LAS FALLAS beginnen, een groots festival om het begin van de lente te vieren. Elke wijk maakte zich op om stellages met beeltenissen van papier maché en piepschuim op te bouwen, om alles volgende week in de brand te steken. Die info had ik pas achteraf in het reisgidsje gelezen, toen ik ons fotoboek in elkaar kluste, mijn voorbereidingen voor deze reis waren nul komma nul geweest. De stad bruiste van levendigheid.

Wat hebben wij een plezier gehad, lieve Miriam! Het wemelde op straat van de kunstenmakers, die graag met ons/jou op de foto wilden. Uiteraard tegen een kleine vergoeding, maar wat maakt dat uit? Zij deden hun best om ons te amuseren. Ik heb onder andere gezien hoe jouw keel ‘professioneel’ doorgesneden werd door een of ander griezelig reptiel en hoe King Kong je oprecht aan het schrikken maakte. Ik hoorde hoe de omstanders en zelfs hij in de lach schoten bij jouw vrolijk ontstelde gezicht, want zijn onverwachte reactie overviel je echt. En ik voelde me ter plekke super trots op jou. Niks bleuheid of valse schaamte bij jou, jij was gewoon onderdeel van de vaudeville en ik mocht jouw bewonderende publiek zijn. Het was aandoenlijk om te zien, zoals jij en King Kong elkaar even later innig knuffelden. Ik zag veel mensen foto’s van jullie maken!

We hebben ons letterlijk de blaren gelopen in Valencia, omdat ik weigerde om een fiets te huren. We hadden natuurlijk ook de metro kunnen nemen, maar de zon was zo heerlijk en je kunt je zo fijn onderdompelen in het straatgewoel, dat daar ons beider voorkeur naar uitging. Het ‘nadeel’ van de hele dag in die heerlijke temperatuur buiten lopen en op terrasjes zitten met nog een restje griep in mijn lichaam is dan wel dat bij mij al best vroeg in de avond ‘het licht uitging.’ Het voordeel? Voor jou een langere nachtrust dan anders, geen kids die jou ’s nachts wakker maken om slokjes water, nachtmerries, poepluiers etc. 

Toen ik ons fotoboek in elkaar kluste, met het kleine reisgidsje ernaast, ontdekte ik dat we een heleboel van Valencia nog niet gezien hebben. Is dat erg? Nee, we kunnen nu zeer zeker nog een keer teruggaan en de voorbereiding in ieder geval anders aanpakken. Gestructureerder. Of niet.

Lieve Miriam, vanmorgen vertelde je me door de telefoon, toen je even naar buiten keek, dat je bijna weer terugverlangde naar ons long weekend. ‘Het was daarbuiten zo heerlijk warm, mam!’ Dat klopt. Op een van de foto’s in ons fotoboek staat de temperatuur op een winkelgevel vermeld: 27 graden! 

Maar hier in Nederland zie je ook overal het begin van de lente. Ik nam voor de crematie een grote magnolia tak mee, waarvan de knoppen net uit waren. Op verzoek van de nabestaanden, voor in de vazen bij de kist. Een mooie, frisse lente uitstraling.  

Jij en ik hebben een heerlijke vakantie gehad, die ik niet gauw zal vergeten. En mocht dat wel gebeuren, dan hebben we later altijd nog het fotoboek om me eraan te herinneren hoe leuk het in Valencia is geweest, samen met jou. Dank voor alles!

Gerelateerde posts:

Gastblog oma: valsspelende kleuters Gastblog oma: jarige Veerle Gastblog oma: de operatie Gastblog oma: uit logeren bij oma