Afgelopen vrijdag had ik een bijzondere ervaring. Mijn schoonzoon vroeg vorig jaar aan mij, toen de Kinderboekenweek weer was begonnen: ‘Mis jij het niet, dat je geen lezingen meer geeft?’ Ik dacht na over zijn antwoord. Ja, ik mis het werk best een beetje, het contact met jongeren, dat vond ik altijd geweldig, maar eh…  de omstandigheden eromheen, de reis ernaartoe bijvoorbeeld, vroeg je bed uit om op tijd de trein te kunnen halen, of je bijtijds storten in de file, leraren die je bezoek niet echt hadden voorbereid, zodat je twee blikken leuk moest opentrekken, om de aandacht vast te houden. Meestal had ik gecombineerde klassen, dus grote groepen, en dat vergt ook weer een andere aanpak. Na afloop was mijn lichaam oprecht moe. Ik voelde mijn leeftijd mijn energielevel tegenwerken, ajakkes. 

Nee, dat alles mis ik dus NIET.

‘Zou je het leuk vinden om eens een lezing bij Veerle in groep 6 te houden?’ opperde hij.  ‘Dat zou toch heel bijzonder zijn, oma bij haar in de klas!’

Dat leek me een prima idee. Voor mijn kleinkinderen heb ik best een gratis lezing over. Alleen doemden er twee minpunten op, nou ja, eigenlijk drie:

  1. Mijn boeken zijn meer geschikt voor pubers. 
  2. Ze zijn bijna niet meer te leen in de bibliotheken.
  3. De school waardeerde mijn aanbod, maar… Of ik dan niet DRIE lezingen wilde geven? Aan alle drie de klassen? Drie uur dus?

Toen trok ik mijn ouderdomskaart: Hallo mensen, ik moet super lang in de trein zitten om naar jullie toe te komen. En bovendien ben ik na drie keer hetzelfde verhaal (wat ik nooit doe, maar dat is inside information) een ingestorte bejaarde. Je merkt het al, ik hou van overdrijven als stijlmiddel. Maar het werkte.

De juf en ik kwamen overeen dat de groepen samengevoegd zouden worden en ik was als gratis leesbevorderingscadeautje extra welkom. 

Ik kwam op tijd. Uiteraard. Zie je het al voor je, al die guppies op elkaar gestapeld in de vergaderruimte, waar het bloedheet was. Ramen open, maar ja, er was buiten ook nog eens speelkwartier dus de geluidsoverlast was behoorlijk, dus ze gingen weer dicht. Zonneschermen naar beneden, zodat ik zelf ook gezellig half in het donker zat. Geen microfoon. 

Mijn dochter vertelde me achteraf dat Veerle behoorlijk zenuwachtig was dat oma op bezoek zou komen. Ik vond het zelf ook best wel spannend. De juf stelde me voor (niet als oma, maar als schrijver) en ik begon met de lege stoelen achterin te vullen met kinderen die nog meer achterin zaten. En ik vertelde over een van mijn meest bijzondere bezoeken: ‘Ik ben een keer voor een lezing in de jeugdgevangenis geweest.’ Ik legde uit dat de groep toen bestond uit 15 leerlingen, met drie ‘bewakers’, en dat alle tafels ver uit elkaar stonden en niet verplaatst konden worden. Mijn vraag: ‘Waarom zouden ze vastzitten aan de vloer?’ 

Ik kreeg van groep 6 bijzondere antwoorden, zoals ‘dan wiebelen ze niet zo als je moet schrijven. En kan je ook beter knutselen en heb je volop ruimte’. 

Uiteindelijk begrepen ze dat het uit veiligheidsoptiek was, omdat er anders misschien met tafels gegooid zou kunnen worden. Nu had niemand last van elkaar. Daarna beschreef ik hoe ik toen alle jongens vroeg om met-stoel-en-al (die zaten los) om me heen te gaan zitten, ‘omdat ik het gezelliger vind, om jullie dicht bij me te hebben als ik vertel.’ Hoe de bewakers toen naar hun hoofd grepen. Waarna ik zelf ook maar eens naar mijn hart greep, ter illustratie, en we het daarna allemaal deden. De interactie kwam al een beetje op gang. 

Wat achteraf een beetje sneu voor de kids was, dat ze allemaal mijn boeken wilden lezen en ik hen moest waarschuwen dat dat niet kon. ZE BESTAAN NIET MEER! En waarom dan niet? DAAROM. Of ik nog van plan was verder te schrijven? Ja, ik schrijf altijd.  Schrijven is superleuk, moet je ook eens proberen. Ik had hun verteld over toen ik nog lesgaf op de middelbare school (tweede klassen), dat ik mijn leerlingen een opstel liet maken met de volgende onderdelen: kleuren- geuren – geluiden – zinnen met aanhalingstekens. Hoe een jongen zijn Nijntje knuffel beschreef, waar de geur van zijn slaap in hing. Hoe hij ertegen sprak. Als hij hem kwijt was, sprong hij een paar keer op zijn bed op en neer om te horen waar de rinkel van het belletje nou precies vandaan kwam. Een opstel om stil van te worden, vertelde ik. Vooral omdat de jongen heel introvert van aard was en oprecht eerlijk in zijn verhaal.

Een jongen stak zijn vinger op. ‘Kan je dan ook over een stoel een verhaal maken?’ 

‘Dat kan,’ beaamde ik, terwijl ik in gedachten mezelf bijna hardop hoorde zeggen: ‘Alles kan, waterkan, toekan, behalve Wim Kan, want die is dood.’ Een rare gedachte. Waarna ik besloot mijn lezing af te ronden, het was mooi geweest, want ik was inmiddels bijna anderhalf uur bezig geweest met vertellen. En al die guppies met luisteren en vragen stellen.

Hoe ik het vond? Inderdaad een bijzondere ervaring. Veerle kwam uit school en vroeg aan mijn dochter: ‘Mama, wist jij dat oma vroeger drie dagen van school is gestuurd, omdat ze het kunstgebit van haar moeder had ingedaan tijdens de les?’ 

Ze vertelde er niet bij dat een van de kids na mijn verhaal spijtig opmerkte dat alleen zijn overgrootmoeder een kunstgebit had gehad en ‘die was met gebit en al begraven’. Kansloos dus.

Tja.

Gerelateerde posts:

Oma Bobje vertelt: in het zwembad Oma Bobje vertelt: Harry Potter boeken Gastblog oma Bobje: de collectant Oma Bobje vertelt: brief aan Noor