Oma Bobje vertelt: een museale verjaardag

Noor werd zeven en we combineerden haar verjaardag met een museumbezoek erna. Eerst maakten we mee hoe stralend ze keek toen de taart met zeven kaarsjes voor haar neus gezet werd en we met zijn allen lang-zal-ze-leven voor haar zongen. Van de vlammetjes uitblazen had ze geen kaa®s gegeten, dus hielp haar jongere zusje Sofieke haar. Daarna liet ze welwillend toe dat ik haar de taart voerde, waarop haar vader uitriep dat Noor best zelf kon eten, hoor oma! Maar we hadden het allebei opperbest naar ons zin, zo saampjes.

Toen haar bonus-oma ook nog even langskwam, raakte Noor licht in de twijfelmodus: ‘Wat doe JIJ nou hier? Ik ga toch niet naar SCHOOL, vandaag!? Ik ben jarig, joh!’ Mijn regelmatig toegediende hapjes bleven op dat moment toch nog belangrijker en leidden haar aandacht af van dit tijdsdilemma.

Daarna gingen mijn echtgenoot naar Voorlinden, het museum in Wassenaar. Daar was een tentoonstelling van Ron Mueck, een in Engeland wonende kunstenaar die mega grote natuurgetrouwe beelden van mensen maakt. In totaal kon je 16 beelden zien.

Een paar dagen daarvoor had ik aan wat leden van het Platform beroepskunstenaars (ik ben lid van dat platform) verteld dat dit ons plan was: we moesten ook van tevoren kaartjes met een tijdslot kopen en dat hadden we dus gedaan. Er ontspon zich een discussie of dit nou ART of CRAFT was. Net zo zinloos als de discussie over het verschil tussen literatuur of lectuur. Ik haalde toen mijn schouders op en dacht: BOEIEN!

Ik was helemaal verrast bij deze tentoonstelling. Je moet je voorstellen dat je mega grote of heel kleine beelden ziet van alledaagse, niet erg mooie mensen, met alles erop en eraan: ouderdomsvlekken, overtollig haargroei (elk haartje een voor een ingelijmd), nagels met schimmelranden, scheefstaande tenen, rimpelige huid. En die gedetailleerde beelden raken je, in hun eenvoud, hun menselijkheid. Je voelt je bijna een voyeur, zoals je hen bij wijze van spreken in een kwetsbare situatie loopt te begluren.

Twee van onze kleinkinderen waren er met hun ouders naartoe geweest en ook die vonden de beelden indrukwekkend. De kleindochter aapte de houding van de wilde man na: hij was heel groot en naakt en had grote opengesperde ogen en opgetrokken schouders.

Uiteraard legde haar moeder haar vast op de foto, maar in het kader van de privacy kan ik die niet laten zien.

‘Oma,’ vertelde ze later lachend door de telefoon tegen mij, ‘zag je op mijn foto dat die vrouw achter die wilde meneer een foto van zijn piemel maakte?’ Ja, dat zag ik. Hilarisch.

ART of CRAFT? Allebei.