Hallootjes! Daar ben ik weer. Had je mij gemist? Ik was even druk geweest de afgelopen tijd, dus vandaag mijn afwezigheid hier. Maar nu kan ik je weer helemaal blij maken met mijn hersenspinsels.

Ik ben dus weer naar school, net zoals mijn zussen. En ook ik ben overgegaan naar een nieuwe klas. Waar ik eerst in groep vis zat, zit ik nu in groep hond. Ben dus niet meer in het laagste niveau groepje van school. Tegen mijn allereerste therapeut zeg ik dan ook: “hoezo niet leerbaar? Kijk mij nu dan maar eens!” Ja, volgens deze dame was een dagbesteding alleen geschikt voor mij en was ik absoluut niet leerbaar. Wou zo graag dat ze mij nu kon zien. Enfin, mijn eerste week dus. Het was echt een topweek. Ik heb leuke nieuwe juffen en er wordt nooit geklaagd dat ik moe ben. Wat ik toch wel verrassend vind, want sinds school heb ik nog geen nacht doorgeslapen. Zal vast iets met prikkels te maken hebben. Mama doet vaak alsof ze mij niet hoort (laat mij gewoon jammeren) waar papa altijd lief gelijk naast mijn bed staat. De vraag is natuurlijk nu wie het bij het juiste eind heeft. Mama die vindt dat ik het zelf moet oplossen of papa die mij graag wil troosten.

Mama vindt overigens dat ik een peuter ben geworden en in de peuterpubertijd gekomen ben. Puur en alleen omdat ik meer van mezelf laat horen inmiddels. Zo accepteer ik het niet als ik de IPad gespot heb en deze niet mag hebben. Ik laat dan graag mijn frustratie horen middels een enorme klaagzang. Mama kan daar normaal niet zo goed tegen, maar heeft oordoppen gekocht dus negeert ze mij. Daarom ben ik naar de gang gegaan en heb de hele papierbak leeggehaald en om mij heen gegooid. Dat zal haar leren.

Wat verder nog een leuk bericht is, is dat ik nu zelf uit een beker met twee handvatten drinken kan. Én gisteren heb ik langs de rand van de tafel gelopen! Oh ja, het lopen gaat sowieso steeds beter en sneller. Ik snap er de lol nu wel enigszins van in. Vooral als mijn zussen aan de zijlijn staan te juichen van enthousiasme. Ik voel mij dan zo trots! Dan weet ik het, ik kom er wel. Ik doe het gewoon in mijn eigen tempo en dat is prima. Nou toedeloe, tot de volgende keer!

Gerelateerde posts:

Gastblog Nano: weer een magische grens voorbij! Gastblog Nano: Ik lastig? Hoezo? Gastblog Noor: mijn eerste keer bij de fysiotherapeut Gastblog Noor: een update over mijn ontwikkeling