Gastblog oma Bobje: Balletstudio lustrum

Afgelopen zondag togen mijn echtgenoot en ik naar Rijswijk, om daar voor de eerste keer als trotse oma en opa de officiële balletuitvoering van onze twee kleinkids te mogen meemaken. Hun dansschool –twee locaties- bestaat 25 jaar en dat zou groots worden gevierd. Het thema was hart voor dans, om met zijn allen even stil te staan bij het feit dat de echtgenoot van Belinda, de oprichter van Balletstudio Belinda,  ‘na jaren van ziekte, onzekerheid en verdriet een donorhart en toekomst mocht ontvangen’ (citaat uit het programmaboekje). ‘Mam,’ zei mijn dochter streng, ‘ik weet dat de kids maar voor een paar minuten op het toneel staan, maar het is niet de bedoeling dat je er in de pauze vandoor gaat en de anderen niet meer ziet optreden. Trouwens, aan het einde staat de hele crew weer op het podium, dus Sanne en Veerle ook, om door iedereen be-applaudisseerd te worden. Na afloop eten we nog gezellige hapjes bij ons thuis. Jullie BLIJVEN dus.’ Ja ja ja, dat zullen we doen.

Medaillers

Gelukkig waren we ruim op tijd om de andere oma en opa die uiteraard ook van de partij waren, uitgebreid te kunnen begroeten. ‘Weet je wat ik voor de kids heb gekocht?’ fluisterde ik tegen de andere oma. ‘Ik weet dat ze niet al teveel chocola mogen, in het kader van de suikerbeperking, maar ik kon het niet nalaten: chocolade medaillers!’ Het woordgebruik van de kleinkids. Hilarisch, twee zielen één gedachte, zij dus ook! ‘Nou ja, oma’s en opa’s mogen alles,’ verzuchtte de vader toen we opbiechtten dat we zijn opvoedprincipe aan ons laars hadden gelapt, ‘niet alles hoeft in één keer naar binnen gewerkt te worden.’

Aandoenlijk 

De voorstelling begon, na een kort toespraakje van een hartdonor patiënte die aan het einde iedereen opriep om zijn/haar donorcodicil nog eens goed te bestuderen. Geen probleem, hebben we al jaren geleden gedaan. Ik moet zeggen dat het geheel er erg verzorgd uitzag. Mooie kostuums, allemaal door vrijwilligers in elkaar gezet, goede en snelle afwisseling van de ene scene naar de andere. En vooral een positief reagerend vrolijk gestemd publiek. Om een voorbeeld te geven: toen de peutergroep binnen dwarrelde, allemaal kleintjes in wijd uitstaande tutu’s, golfde er een vertederend AAAAAH door de zaal. Een klein meisje staarde verrukt naar het publiek en bleef maar enthousiast naar iedereen zwaaien, zonder een poot te verzetten. Geen probleem, de juf betrok haar voorzichtig als een echte moederkloek weer bij de dans. Het leken wel kleine eendjes die achter haar aan waggelden, sommige keurig in de rij, andere een beetje los van het groepje. Toen de peutergroep ten slotte in de coulissen verdween,  volgde er een daverend applaus.

Toen Sanne en Veerle aan de beurt waren en ik zag dat Sanne de leider van het groepje was en de danspasjes van de teamgenootjes als een echte captain bloedserieus in de gaten hield, voelde ik mij heel trots en ook een beetje weemoedig worden. Hoe kort geleden is het in mijn herinnering dat ik ook zo verrukt naar het toneel staarde, waar een van mijn koters iets opvoerde. Om er even een cliché in te gooien: de tijd is snel voorbijgegaan. 

Naar bed

Sanne was in tranen toen het tot haar doordrong dat het nu tijd werd om te gaan slapen. Nee nee nee, ze wilde nog douchen, eerst nog dit, nog dat. Tijdrekken. Maar haar ouders waren onverbiddelijk: HET IS EEN LANGE DAG GEWEEST EN MORGEN MOET JE NAAR SCHOOL. Ik had te doen met haar. Ik trok haar met tandenborstel en al mee naar binnen en sloeg op de bank mijn armen om haar heen voor een extra knuffel bij het tandenpoetsen. ‘Ik begrijp het wel,’ fluisterde ik in haar oor. ‘Als je naar bed moet, realiseer je je opeens dat zo’n heerlijke dag als vandaag voorbij is. Echt helemaal voorbij. Maar weet je wat nou ook zo mooi is?’ Ze staarde me met grote doorweekte ogen vragend aan. ‘Als je  straks in bed ligt en je gaat terugdenken aan deze dag, dan kun je weer helemaal herbeleven dat jij zo’n grote flinke captain van je team was. En dat jullie zo’n prachtig applaus kregen. Want deze herinnering blijft voor altijd bij je.’ 

Of haar dat een beetje geruststelde, weet ik niet. Ze ging in ieder geval kalm naar boven. En wij weer terug naar huis, moe en voldaan. Wat een bijzondere dag!

Lees ook: oud oud oud