Het was alweer te lang geleden, dat ik iets van mezelf heb laten horen. Ik had het ook zo druk met rondjes draaien in mijn mama’s buik, dat de tijd mij even was ontgaan. Vandaag stond ik er weer even bij stil en besefte ik ineens dat ik gewoon alweer twintig weekjes ben! Nou ja, volgens de eerste dokter dan, want daarna heeft mama nog twee andere uitgerekende data te horen gekregen. De ene mevrouw zei 9 oktober, een dag later dus dan wat mama bij de termijnecho had gehoord, en de andere mevrouw zei 4 oktober. Mama vindt die laatste datum wel prima zei ze, maar als het enigszins kan, wil ze graag dat ik op 30 september geboren werd. Dat roept ze eigenlijk al vanaf het begin. Waarom ze die datum nou zo speciaal vindt, weet ik en zij zelf ook niet.

Eigenlijk gaat het met mij best prima in de buik van mama. Ze heeft steeds beter door, dat ik er ben. Ik begin beetje bij beetje haar leven over te nemen namelijk. Ik begon met de nachten. Mama kreeg de meest rare dromen en soms ook nachtmerries. Dat kwam  doordat ze heel licht slaapt. Zodra ze echt in haar lichtste slaap was, zocht ik haar blaas op en ging ik er tegen aan duwen. Hierdoor werd ze gegarandeerd wakker en moest ze er uit voor de wc. Deze techniek heb ik inmiddels zo verfijnd, dat ik niet alleen de nachtelijke episodes heb vermenigvuldigd, maar ook overdag kan ik haar ermee bewust maken van mijn aanwezigheid. Mama denkt dat als ze plast voordat ze weggaat, ik haar blaas met rust zal laten. Het is echter veel te leuk om haar na tien meter wandelen alweer een volle blaas gevoel te geven. Af en toe laat ik de druk er dan weer even af om het vervolgens extra hard weer op te voeren. En naar de wc gaan heeft dan echt geen zin hoor! It’s all me!!! Gna gna gna.

Uiteraard ben ik niet alleen gemeen tegen mama, hoor. Als ze liefkozend haar handen op haar buik legt, laat ik altijd wel even weten dat ik dat kan voelen door een trapje er tegen aan te geven. Alleen aan papa’s hand heb ik nog niet zo’n behoefte. Zodra hij mij probeert te voelen, houd ik mij gewoon eventjes stil. Zijn tijd komt nog wel.

 

 

Gerelateerde posts:

Gastblog Nano: Hallo wereld, ik kom er aan! Gastblog Nano: weer een magische grens voorbij! Gastblog Noor: mijn eerste keer bij de fysiotherapeut Gastblog Noor: een nieuw bezoekje aan de oogarts en update