Laatst erg geschrokken. Mijn echtgenoot en ik hadden beloofd om een dag en een nacht in ons eigen huis op de kleinzoon te passen, zodat zijn ouders met een gerust hart naar hun bedrijfsfeest konden vertrekken. ‘Als hij ’s nachts wakker wordt en honger heeft, geef je hem maar een fles,’ zei onze zoon. ‘Het mannetje heeft de laatste tijd niet zo goed gegeten, vanwege kiezen en dergelijke. Na een fles slaapt hij nog een tijdje verder.’ Het leek me een prima oplossing, ik ben namelijk erg gesteld op voldoende nachtrust. Alles in de keuken stond klaar voor ons oma-ik-heb-reuze-hongeravontuur. Rond vieren ’s nachts meldde hij zich. Luid en duidelijk door de babyfoon. Ik had geen andere keuze dan mijn bed uit te racen en hem in het donker half slaperig de fles te geven. Hij klokte de fles -mij dankbaar aankijkend met een blik van jij begrijpt-wat-ik-nodig-had-oma- in een razend tempo leeg, draaide zich op zijn zij en sliep verder. Ik terug naar mijn eigen bed. Heerlijk nog even doortukken.

Maar om half zes klonk er opnieuw oma-alarm door de babyfoon. Honger kon het niet zijn. Een vuile luier? Nee, ik had hem na de fles ook verschoond. Wat hij nu wilde? Geen idee. We keken elkaar aan en hij begon te lachen. Ha ha ha, je bent erin gevlogen, oma, ons speelkwartier is nu begonnen! ‘Verkeerde timing, jongeman,’ zei ik streng tegen hem. ‘Opa en ik willen nog een beetje doorslapen.’ Na een kleine discussie waarin hij helder maakte dat het niet de bedoeling was dat ik bij hem wegging, koos ik eieren voor mijn geld en nam hem mee naar onze slaapkamer. Met onze eigen kinderen deden we dat nooit, maar ja, die vier scheelden niet veel met elkaar en dan werd het ook meteen wel redelijk vol in bed. Daar probeerde hij aanvankelijk mijn aandacht vast te houden door mijn haren te gebruiken als vervangingsmateriaal voor zijn konijn en af en toe opgewekt JAAAAAAA in mijn oor te roepen. Maar telkens zei ik sussend dat opa nog sliep en dat het de bedoeling was dat ook wij… Ik luisterde naar zijn ademhaling die geleidelijk aan rustiger werd en uiteindelijk vielen we samen in slaap. Om half negen werd ik even wakker. Helemaal verstijfd, al die tijd had ik in dezelfde houding gelegen, uit een soort onbewuste angst dat ik misschien met mijn omagewicht bovenop hem zou gaan liggen. Ik spitste slaapdronken mijn oren en hoorde NIETS. Hij bewoog ook niet meer. Ik pakte zijn armpje –althans ik dacht dat het zijn armpje was- en dat viel slap naar beneden. Toen schrok ik me helemaal de tandjes. Ik schudde zijn lichaampje heen en weer, beweeg, beweeg, wat is er aan de hand, dacht ik paniekerig, waarop onze kleinzoon wakker werd en enthousiast JAAAAAA riep. Had ik dus met mijn slaperige hoofd zijn konijntje voor zijn armpje aangezien! Tja, toen was het oma-speelkwartier luid en duidelijk aangebroken!

Lees ook: Appelstroop of pindakaas?

Gerelateerde posts:

Gastblog oma: Appelstroop of pindakaas? Gastblog oma: brief aan jarige Veerle Gastblog oma Bobje: uitgepraat https://www.shutterstock.com/image-photo/three-shot-glasses-being-filled-drink-262350209Gastblog oma: een apart gevoel voor humor?